32 μέρες....

Γράφει η Σήλια Τερζή

32 μέρες, 12 ώρες και 24 λεπτά πριν ήμουν αραχτή στον καναπέ μπροστά από το αναμμένο τζάκι …. Αν και ήταν σχετικά νωρίς για να ανάψεις τζάκι εμείς στο σπίτι μας πάντα απολαμβάναμε την ζεστασιά που έδινε στο σαλόνι….. στο σαλόνι με τους μεγάλους μαλακούς καναπέδες, την ταπετσαρία που πάντα η μάνα μου, μου φώναζε να την προσέχω και το μαλακό χαλί κάτω από τα πόδια που δεν σε άφηνε ποτέ να κρυώσεις ακόμα και αν τριγυρνούσες ξυπόλυτος. Κ αι κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα «συνηθισμένα» πράγματα εγώ αποφάσισα να υψώσω φωνή…. Ν α ανακοινώσω ότι την κάνω για την Ευρώπη. Εδώ δουλειές δεν έχει και το πτυχίο αργεί ακόμα… Ελληνίδα φοιτήτρια βλέπεις… Διδακτορικό πάνω στο πώς να κλείσεις καλή συμφωνία με τη λουλουδού στο γνωστό κωλάδικο της επαρχίας , όντας μάγκισσα πρωτευουσιάνα, ώστε να μην με πιάνουν κορόιδο και φυσικά να μην βγαίνω εκτός προϋπολογισμού γιατί δεν λέει να τρώμε φακές 3 μέρες πάλι. Και εκεί ανάμεσα στην αναζήτηση του πεπρωμένου μου και την απύθμενη όρεξη μου για περιπέτεια μάζεψα μια βαλίτσα, φίλησα σταυρωτά τους γονείς μου, αποχαιρέτησα τον έρωτα της ζωής μου και αυτή την εξαιρετική κολλητή που χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να βρω και έφυγα. Και τώρα να μια στη Γερμανία, συγκεκριμένα στο Αμβούργο… Εδώ μου είπαν δεν είναι σαν την υπόλοιπη χώρα. Το Αμβούργο είναι κοιτίδα πολιτισμού και κουλτούρας, η νυχτερινή ζωή είναι ασταμάτητη και όλα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι σου, πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι σχεδόν δίπλα με τα τρένα που δεν έχουν ατελείωτες καθυστερήσεις όπως στην Ελλάδα, που ευκαιρίες υπάρχουν να κάνεις τα πάντα…. Να πετύχεις! Γι αυτό ήρθα…. Να πετύχω.



Και το προσπαθώ μην νομίζετε…. Βέβαια δεν ανακάλυψα ακόμα τη νυχτερινή ζωή αφού ο τρομερά περιορισμένος χρόνος μου λόγο δουλειάς και σχολείου γερμανικών (πράγμα απαραίτητο για τις ευκαιρίες που λέγαμε) περιλαμβάνει την αναζήτηση του τέλειου σπιτιού… Αυτού που όλα θα είναι σε απόσταση αναπνοής. Όμως ανακάλυψα ότι μαζί με μένα ψάχνουν αυτό το μικρό παράδεισο των 25 τετραγωνικών με την λογική τιμή των 500 ευρώ κάθε μέρα γύρω στα χίλια άτομα. Όχι βέβαια τόσο ευγενικά σαν εμένα και με τη δική μου κουλτούρα(!!!) αλλά κερδίζουν την προτίμηση του ιδιοκτήτη κοίτα να δεις, γιατί έχουν λέει χαρτιά ότι δουλεύουν και είναι πιο φερέγγυοι από μένα που δεν ξέρω γερμανικά, δεν έχω χαρτιά, είμαι πολύ νέα και δεν γνωρίζουν καν ποιος είναι ο μπαμπάς μου ακόμα και όταν χτυπιέμαι ότι δεν θα αφήσει απλήρωτα ενοίκια χαμογελούν ειρωνικά στην Ελληνίδα και υπογράφουν συμφωνία με Τούρκους.
Όχι ότι έχω κάποιο κοινωνικό θέμα με τα 40000 εκατομμύρια Τούρκων που ζούνε στο Αμβούργο. Ίσα ίσα έχω αναπτύξει φιλικές σχέσεις και όπως με έμαθαν πολύ σωστά τα ελληνικά κανάλια ψάχνω έναν Εζέλ ανάμεσα τους. Χωρίς τύχη ακόμα αλλά είπαμε…. Ήρθα να πετύχω! Όσο για όλο αυτό το πολιτισμικό σοκ που υποτίθεται θα βίωνα στις τριγύρω ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μάλλον αργεί ακόμα. Όχι μωρέ για τη δουλειά. Έχω καλό αφεντικό. Έλληνας… μου υπενθυμίζει καθημερινώς στις ατελείωτες ώρες που με χρειάζεται ότι δεν θα επιβιώσω μόνη μου και ότι δύσκολο πράγμα η ξενιτιά. Και αν τολμήσω να ξεστομίσω ότι σκοπός μου είναι η σπουδές αφού εξοικειωθώ με τη γλώσσα είναι λες και του είπα το τελευταίο hit με τον Chuck Norris που συμπεριλαμβάνει τον Τοτό και όλα τα ανέκδοτα με ξανθιές. Τουλάχιστον δεν έχω χάσει το χιούμορ μου. Μεγάλο προσόν να μπορείς να διασκεδάζεις τον κόσμο. Παρόλα αυτά δεν παραπονιέμαι. Αν και αλλιώς τα είχα φανταστεί αξίζει η προσπάθεια. Είναι όμορφα εδώ, ανθρώπινα από κοινωνικής πλευράς. Μεγάλα πάρκα πεντακάθαρα γεμάτα δέντρα για τις βόλτες σου, και ησυχία στους δρόμους χωρίς περιττά κορναρίσματα και κοσμητικά επίθετα. Το Guten morgen (καλημέρα) είναι πάντα στο στόμα των ανθρώπων ακόμα και αν δεν σε ξέρουν απλά επειδή συναντηθήκατε στην πόρτα και οι Έλληνες εδώ δεμένοι, πάντα με τις παραξενιές μας αλλά με καλή καρδιά. Και μπορεί να έφυγα άρον άρον από το σπίτι που με τόσο χαρά ήρθα να ζήσω τα όνειρα που μάλλον ξέμειναν στο αεροπλάνο και επέστρεψαν πίσω ωστόσο το σπιτικό που φιλοξενούμαι τώρα μου θυμίζει πως πρέπει για κάθε λόγο να σκέφτομαι με αγάπη τη χώρα μου. Αυτή που με έκανε να φύγω απλά και μόνο για να δω ότι αν δεν προσπαθήσεις δεν μπορείς να έχεις γνώμη.
Δύσκολη η ξενιτιά παιδιά, το λέω εγώ που ήρθα οικιοθελώς … και παραμένω οικιοθελώς … και μάλλον δεν θα τα παρατήσω κιόλας. Απλά σκεφτείτε το 2 φορές πριν φορτώσετε ελπίδες και όνειρα σε ένα αεροπλάνο.
Μέσα σε 32 μέρες 12 ώρες και 24 λεπτά έμαθα όσα δεν έμαθα 24 χρόνια τώρα, και είμαι περήφανη για μένα. Γιατί μαθαίνω γρήγορα. Έτσι θα μάθω και τη γλώσσα και θα βρω καλύτερη δουλειά, που θα μου δώσει το κλειδί για τον μικρό μου παράδεισο που θα με ζεσταίνει μετά από την αχαλίνωτη νυχτερινή ζωή του Αμβούργου και των λοιπών ευρωπαϊκών πόλεων. Και το πανεπιστήμιο θα με υποδεχτεί με χαρά και όταν τελειώσω θα τρίψω την επιτυχία μου στην μούρη εκείνου που είπε ότι οι Έλληνες μόνο για τις κουζίνες της Γερμανίας κάνουν.


Εις το επαναδείv