Το πρόβλημα χρέους είναι κατ’ αρχήν μια νομική διαφορά μεταξύ διεθνών μεγατραπεζών και του ελληνικού κράτους. Η τελική έκβαση εξαρτάται ασφαλώς από πολλούς οικονομικούς, πολιτικούς και διεθνείς παράγοντες, η νομική διάσταση που εξετάζουμε εδώ έχει όμως προφανώς πολύ μεγάλη σημασία. Σήμερα, η καθαρά νομική θέση της Ελλάδας στο ζήτημα του χρέους είναι εξαιρετικά ισχυρή, πολύ ισχυρότερη από τη θέση άλλων υπερχρεωμένων χωρών, όπως άλλωστε αναγνωρίζεται διεθνώς, άρθρα των Νιού Γιορκ Τάιμς ή της Wall Street Journal ή μελέτες εγνωσμένου κύρους πανεπιστημίων, όπως του Duke. Γιατί τα ελληνικά ομόλογα διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, υπάγονται στις ρυθμίσεις που κυρίαρχα αποφασίζει η Βουλή και, εάν αύριο, η χώρα επιλέξει να υιοθετήσει εκ νέου εθνικό νόμισμα, αποχωρώντας από την ευρωζώνη, ή αν βρουν ένα τρόπο να την εκδιώξουν από την ευρωζώνη, ή διαλυθεί η ευρωζώνη, η Βουλή θα υιοθετήσει νόμο για την εισαγωγή του νέου νομίσματος, με τον οποίο μπορεί να μετατρέψει όλα τα συμβόλαια, περιλαμβανομένων των ομολόγων, που ισχύουν κατά τη στιγμή της δημοσίευσης σε ευρώ σε δραχμές με την ισοτιμία που θα καθορίσει. Προφανώς το χρέος θα πληθωρισθεί στη συνέχεια μαζί με το νόμισμα.
Στο πιο ακραίο, αλλά νομικά δυνατό σενάριο, μπορεί να επικαλεσθεί η Αθήνα κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απειλή για τη ζωή του πληθυσμού και την ασφάλεια του κράτους, διακόπτοντας την εξυπηρέτηση του χρέους. Σας υπενθυμίζουμε ότι εξετάζουμε την καθαρή νομική θέση της χώρας, της επιχείρησης, στην αναλογία που σας ζητήσαμε να σκεφτείτε, όχι τις υπόλοιπες παραμέτρους άσκησης πολιτικής. Σημασία για την ανάλυσή μας έχει ότι μπορεί να γίνει νομίμως.
Ευρώ, δραχμή και χρέος.
Επειδή μπορεί στο μυαλό του αναγνώστη να υπεισέλθουν παράσιτα από την ανορθολογική ή υποβολιμιαία συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής, να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό δύο πράγματα. Πρώτον, το κύριο πρόβλημα της χώρας πλέον είναι η διατήρηση βιώσιμου δημοκρατικού κράτους, ικανού να τρέφει τον πληθυσμό του και να προστατεύει τα σύνορά του. Η παραμονή ή μη στο ευρώ, όσο σημαντική αφ’ εαυτής δεν συνιστά αυτοσκοπό, υποτάσσεται στην πρωταρχική επιδίωξη.
Δεύτερο, να έχεις ένα όπλο δεν σημαίνει ότι το χρησιμοποιείς αναγκαστικά. Τα ατομικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν μόνο δύο φορές, η απλή ύπαρξή τους είχε όμως τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις. ‘Oπως είναι τα πράγματα σήμερα, η Ελλάδα, αν φύγει από το ευρώ, μπορεί να απειλήσει τους πιστωτές με μεγάλη νόμιμη απομείωση των αξιώσεών τους και των προσδοκιών τους από τη χώρα, και η απειλή είναι δυνατή, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε διαπραγμάτευση και σε ρήξη, χωρίς να υλοποιηθεί αναγκαστικά. Αν θελήσουν να διώξουν τώρα την Ελλάδα από το ευρώ, θα αποδεχθούν και τη ζημιά από τη μετατροπή του χρέους τους σε δραχμές. Αύριο, αν όλο το χρέος είναι αναγκαστικά σε ευρώ, τότε θα μπορούν να τη διώξουν χωρίς να κινδυνεύουν οι αξιώσεις τους!
Η Ελλάδα γίνεται “δουλοπάροικος”.
Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα, γι’ αυτό και υποστηρίζουμε ότι δεν επαρκεί η μη μεταβολή σε αγγλικό δίκαιο. Το πρόβλημα είναι και η ενδεχόμενη επικύρωση της δανειακής, της πρώτης, που δεν έχει επικυρωθεί από τη Βουλή, γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν διέθετε τις απαραίτητες 180 ψήφους και της υπό σύνταξη δεύτερης. Από τη στιγμή που επικυρωθούν με 180 ψήφους οι συμβάσεις αποκτούν διεθνή νομική ισχύ. Σήμερα, η πρώτη δανειακή είναι νομικά ανυπόστατη, γιατί δεν έχει κυρωθεί. Πως θα αλλάξει η νομική θέση της χώρας, αν ψηφιστούν όσα προβλέπει η πρώτη και κατά πάσα πιθανότητα η δεύτερη δανειακή;
Η Ελλάδα παραιτείται δια των συμβάσεων αυτών από την ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, τωρινής και μελλοντικής (!), δηλαδή των τραπεζών της αν κρατικοποιηθούν για να αναχρηματοδοτηθούν και των υδρογονανθράκων που θα ανακαλυφθούν ενδεχομένως στην ΑΟΖ. Μέσω του μεσοπρόθεσμου υποχρεούται σε εκποίηση σε τρέχουσες χρηματιστηριακές ή αγοραίες τιμές, που μπορεί να είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές. Η Αθήνα δεν μπορεί να δανεισθεί από τρίτους πλην ΕΕ, γιατί δεν θα διαθέτει τίποτα να υποθηκεύσει σε αντάλλαγμα. Δεν μπορεί πρακτικά να διεκδικήσει γερμανικές αποζημιώσεις ή να ζητήσει αναθεώρηση βλαπτικών συμβάσεων που δολίως υπέγραψαν δωροδοκηθέντες πολιτικοί, γιατί ρητά απαγορεύεται ο συμψηφισμός των απαιτήσεών της με τα δάνειά της. Οι δανειακές απαγορεύουν τη μετατροπή του υπολοίπου χρέους προς ιδιώτες, που θα πρέπει να πληρωθεί ακέραιο. Και παραπέμπουν ενστάσεις εγκυρότητας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Και ένα παιδί ακόμα καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά. Παρόμοιοι αποικιακοί όροι δεν μπορούν και δεν πρέπει, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και με όποιες συνέπειες να γίνουν δεκτοί. Ούτε είναι αποδεκτό επιχείρημα το ότι οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να πουν όχι. Ας αλλάξουν επάγγελμα. Κληρωτοί καλύτερα θα τα κατάφερναν.
Αλλά προς στιγμήν ας κάνουμε μια παραχώρηση. Ας υποθέσουμε ότι επικυρώνουμε μια τέτοια σύμβαση. Παίρνουμε όμως τουλάχιστο σε αντάλλαγμα έναν έστω οδυνηρό, δύσβατο, αλλά έστω δρόμο σωτηρίας; Να κάνουμε βρε αδερφέ σκάντζα στις αρχές, να υποφέρουμε δέκα και είκοσι χρόνια, να διατηρήσουμε όμως ανοιχτό έναν δρόμο, μια προοπτική για τη χώρα. H απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Οι αρχιτέκτονες της 26.10 υποστηρίζουν ότι θα φτάσουν το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Οι υπολογισμοί είναι υπεραισιόδοξοι και τελείως αυθαίρετοι, πολύ περισσότερο στο σημερινό περιβάλλον. Οι υπολογισμοί των ίδιων κατά το πρόσφατο παρελθόν διαψεύστηκαν όλοι παταγωδώς. Αλλά, ακόμα κι αν επιτευχθεί, με τη χώρα νάχει διαλυθεί στο μεταξύ, το 120% δεν είναι βιώσιμο, αφού με 120% μπήκαμε στο μνημόνιο! Στην πραγματικότητα απεδείχθη ήδη ότι όλο το πακέτο (Μνημόνιο, Δανειακές κλπ.) δεν είναι φτιαγμένα για να σώσουν την Ελλάδα, γιατί αν ήταν λάθος θα το διόρθωναν διαπιστώνοντας την αποτυχία. Είναι φτιαγμένο για να την καταστρέψει και την μεταβάλει σε εσαεί υποτελή φόρου που δεν θα μπορεί να καταβάλει. Στο τέλος τέλος, είναι δυνατό όσοι γράψανε αυτά που σας είπαμε στη δανειακή σύμβαση γιατί τα γράψανε; Ο σκοπός είναι η λεηλασία της χώρας, που θα διατηρήσει τελικά, μερικά και μόνο, το “κέλυφος” της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς κανένα μέσο άσκησης της κυριαρχίας της και άγνωστο εντός ποίων τελικά συνόρων και με ποια εθνική σύνθεση (o Στρως Καν ήταν που πρότεινε στη Βουλή τη μετανάστευση ως λύση στην ανεργία των νέων, την εφήρμοσε μάλιστα και ο ίδιος πηγαίνοντας να ζήσει στο Ισραήλ!).
Το ‘Oχι στην επικύρωση της δανειακής και στο αγγλικό δίκαιο δεν σώζουν την Ελλάδα υποχρεωτικά, την αφήνουν όμως με ακέραια τα νομικά της όπλα είτε στη διαπραγμάτευση που πρέπει να γίνει, είτε στη μάχη που ίσως δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου