H περίοδός μου δεν ήρθε εκείνο το μήνα. Πίστεψα ότι ήταν από την αλλαγή περιβάλλοντος και την κούραση. Βρισκόμουν στην Ινδονησία για δουλειά. Ότι και να έτρωγα από τις τοπικές λιχουδιές, μου έφερνε εμμετό. Κάθε φορά που μετακινούμουν, ζαλιζόμουν. «Μήπως είσαι έγκυος;» με ρώτησε μια συνάδελφός μου. «Αποκλείεται» της είπα. «Κάνω σεξ πάντα με προφυλλακτικό». Είχα ξεχάσει εκείνη τη βραδιά που έσπασε. Το κορίτσι μου είπε ότι μάλλον θα φταίνε οι συναστρίες και με ρώτησε τι ζώδιο είμαι. «Υδροχόος» της είπα. «15 Φεβρουαρίου». Κι εκείνη, μου είπε έκπληκτη. Ο Ινδονήσιος ξεναγός μας, ήθελε να μάθει τι συζητάμε. Για τα ζώδια. «Εγώ γεννήθηκα στις 15 Φεβρουαρίου» μας είπε εκείνος.
Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα ανθρώπους να γιορτάζουν την ίδια μέρα με μένα-σε όλη μου τη ζωή έψαχνα κάποιον να διοργανώνουμε μαζί το γεννέθλιο πάρτι μας. «Για πες μας, τι να σημαίνει που συναντηθήκαμε τρία άτομα γεννημένα την ίδια μέρα από διαφορετικά σημεία του πλανήτη εδώ;» ρώτησα τον Ινδονήσιο, αφού ως πιο πνευματικός άνθρωπος είχε μια εξήγηση για τα πάντα.
Βρισκόμασταν στο Borobudur, στο διάσημο στούπα του Βούδα. Χτίστηκε πάνω σ’ έναν λόφο για τον οποίο οι Ινδονήσιοι πιστεύουν ότι έχει μεγάλη ροή ενέργειας. «Κάτι πολύ σημαντικό πρόκειται να συμβεί και συναντηθήκαμε για να το υποδεχτούμε» είπε εκείνος . «Μπα» διαφώνησα. «Ο Βούδας ήθελε απλά να μας δείξει να μην είμαστε εγωιστές γιατί δεν είμαστε μοναδικοί στον κόσμο». «Ή ήθελε να μας δείξει ότι πρέπει να ευχαριστούμε τις μητέρες μας που αποφάσησαν να μας κρατήσουν για να αξιοθούμε να δούμε κι οι τρεις ένα από τα θαύματα του κόσμου, το Borobudur» είπε η συνάδελφός μου. Έναν μήνα αργότερα, υπολόγιζα ότι αν κρατούσα το παιδί που είχα στην κοιλιά μου, θα ήταν Υδροχόος και θα γεννιόνταν τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Στις 15 άραγε;
Την πρώτη μέρα που γύρισα στην Ελλάδα, έδινα εξετάσεις στο tae kwon do. Ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο. Ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε από το μυαλό ότι ήμουν έγκυος-πίστευα ότι η περίοδός μου δεν είχε έρθει από την αναστάτωση κι από το τζετ λανγκ. Ούτε κι όταν είδα να σχηματίζονται δυο βούλες στο Predictor μπορούσα να το πιστέψω απόλυτα. Μόνο πήγαινα βόλτες στο σπίτι, έκανα ότι σκεφτόμουν τούτο και το άλλο κι επέστρεφα απότομα να δω μήπως είχε φύγει η μια βούλα. Μπα…
«Κοίτα» μου είπε η γυναικολόγος μου δείχνοντας τον σφυγμό του μωρού, δηλαδή αυτού του στρογγυλού πράγματος που βρίσκονταν στην οθόνη του υπερηχογραφήματος. «Το ότι δεν απέβαλλες στις εξετάσεις σημαίνει πως αυτό το μωρό ήρθε για να μείνει». Ύστερα πρόσεξε ένα άλλο στρογγυλό πράγμα που σχηματίζονταν στον υπέρηχο. «Μπορεί να είναι και δίδυμα» μου είπε. «Θα ξέρουμε σε μια εβδομάδα». Σε αυτό το σημείο, μπορούσα επιτέλους να λιποθυμήσω.
MAMMYLAND
Κάλεσα για φαγητό τον φίλο μου και του μιλούσα περί ανέμων και υδάτων. Στο τέλος του έδειξα τη φωτογραφία του υπέρηχου. «Α, και επί την ευκαιρία, αυτό είναι το παιδί σου. Δε βρίσκεις ότι μοιάζετε;». Για το δεύτερο μωρό του είπα αργότερα. Μην του πέσουν μαζεμένα.
Ο φίλος μου. Μικρότερος από μένα. Το τελευταίο ον στον πλανήτη ιδανικό για γάμο και οικογένεια. Πώς να κάνει μωρό; Αφού είναι ακόμη εκείνος μωρό. Με αντιμετωπίζει σαν τη μαμά του. Εγώ του μαγειρεύω, εγώ του πλένω κι εγώ του δίνω χρήματα-καθότι έχει μείνει άνεργος. Τα έφερνα από εδώ τα πράγματα, τα έφερνα από εκεί και δε μπορούσα να καταλάβω πώς στο καλό θα τα βγάλω πέρα με δουλειά και δύο –ή τρία; -μωρά. Είχαμε κουβεντιάσει το ενδεχόμενο να κάνουμε οικογένεια κι είχαμε συμφωνήσει σε δυο χρόνια από τώρα κι εφόσον έχει τακτοποιηθεί η καριέρα του.
Οι περισσότεροι οστόσο φίλοι μου που έχουν κάνει μωρά έλεγαν ότι έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Νομίζεις ότι δεν είσαι έτοιμος για παιδί, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο τα καταφέρνεις. Αλλά και πάλι, πώς μπορούσα εγώ ξαφνικά να ζω τρεις ανθρώπους; Είναι γνωστό ότι στην χώρα μας οι ανύπαντρες μητέρες δεν παίρνουν επιδόματα. Ούτε οι παντρεμένες γυναίκες παίρνουν επιδόματα για κάθε παιδί που γεννούν όπως οι Ευρωπαίες. Είναι γνωστό ότι ο κύριος λόγος υπογεννητικότητας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι το οικονομικό. Όχι πώς κατηγορούσα καποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μου, για το ότι η ζωή μου ήταν τόσο χύμα επειδή ποτέ δε σκέφτηκα να είμαι έτοιμη για οικογένεια.
Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου, που μένει σ΄άλλη πόλη. «Είμαι έγκυος» της είπα «και θέλω να το κρατήσω. Μπορείς να μου βρεις μια λύση;» «Στείλτο να στο μεγαλώσω εγώ ώστε να μην αφήσεις τη δουλειά σου. Το παίρνεις πίσω έτοιμο, μεγάλο». Με υποχρέωσε. Ο κολλητός μου μεγάλωσε σύμφωνα με αυτό το πρότζεκτ. Επειδή οι γονείς του άλλαζαν διαρκώς πόλεις εξαιτίας της καριέρας τους, τον άφησαν να τον μεγαλώσει η γιαγιά, για να μην αλλάζει διαρκώς σχολείο. Ποτέ δεν τους συγχώρεσε το γεγονός ότι τον εγκατέλειψαν. Επίτηδες, μάλιστα, όταν έρχονταν η μαμά του να τον δει, φώναζε μπροστά της την γιαγιά του «μαμά». Ψυχολογικός πόλεμος.
ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Ο φίλος μου ήταν στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με μένα. Από τη μια χαίρονταν για το μωρό, από την άλλη δεν ήξερε τι ζωή θα του προσφέραμε. Όσο περνούσαν οι μέρες, οι συζητήσεις μας έκλειναν στο να μην το κρατήσουμε. Αλλά κάθε γυναίκα που έχει νιώσει το σώμα της να ετοιμάζεται να φέρει μια νέα ζωή, την αλλαγή στις ορμόνες της, το στήθος της να μεγαλώνει και να πονάει, την κοιλιά της να πρήζεται, καταλαβαίνει πόσο σκληρό είναι αυτό. Τα βράδια καθόμουν και μιλούσα στην κοιλιά μου. «Δεν είμαστε έτοιμοι, καταλαβαίνεις;» έλεγα. Τηλεφωνιόμουν καθημερινώς πια με τη γιατρό μου. Εκείνη υποστήριζε ότι από το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο όταν δε μπορείς να το μεγαλώσεις σωστά και το να μην το φέρεις καθόλου στον κόσμο, είναι προτιμότερο να μην το φέρεις. Τριγύριζα στις παιδικές χαρές κι αναρωτιόμουν. «Τόσα πολλά παιδιά υπάρχουν, γιατί ακόμη ένα;» «Δύο;» διόρθωνα. Και κάνουν τόσο θόρυβο» συμπλήρωνε ο φίλος μου. Ήταν το μεγαλύτερο και σκληρότερο δίλλημα που είχε ποτέ στην μέχρι τότε ζωή μου. Την ένατη εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, βρέθηκα σε μια κλινική. «Ελπίζω την επόμενη φορά να έρθεις εδώ για καλύτερο λόγο» μου είπε ο γιατρός. Μειδίασα. «Συγνώμη» μουρμούρισα πιάνοντας την κοιλιά μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι για να μου δώσουν ύπνο.
Την πρώτη εβδομάδα δε μπορούσα να περπατήσω καλά καλά από τους πόνους. Κάποια επιπλοκή, είπαν, λοξή μήτρα, είπαν. Τη δεύτερη, κρέμασα τον στόχο του taek won do στη μέση του σπιτιού μου κι άρχισα να κλωτσώ και να φωνάζω μέχρι να πέσω κάτω εξαντλημένη. Μια μέρα που με πήρε έτσι ο ύπνος, είδα ένα όνειρο. Κολυμπούσα σε μια θάλασσα με κοράλλια και φώναζα. «Σπας. Πού έχεις κρυφτεί; Πού είναι η αδελφή σου;» Αρπαξα ένα μελαχρινό αγόρι που βρήκα στο βυθό και προσπαθούσα να το χώσω στην κοιλιά μου, αλλά εκείνο αντιστεκόταν κι έκλαιγε. Συνειδητοποίησα πως τα κοράλια ήταν αγάλματα του Βούδα. «Τα θέλω πίσω» είπα. «Σε παρακαλώ». Και τότε ξύπνησα ιδρωμένη στο πάτωμα του δωματίου, από κλάματα μωρού που έρχονταν στ΄ αυτιά μου. Αλλά ήταν το μωρό της οικογένειας του κάτω ορόφου.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου