 |
Όπως αναφέρει στο άρθρο του ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης «το Ιρλανδικό Διεθνές Κέντρο Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (ΔΚΧΥ), μια ζώνης χαμηλότερης φορολογίας, με πολύ συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, στην περιοχή των Docklands στο Δουβλίνο μας προσφέρει ένα χειροπιαστό παράδειγμα μιας άκρως πετυχημένης σύμπραξης του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα».
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του κ. Αλέξανδρου Μωραϊτάκη
Για πολλά χρόνια τώρα αναζητούν τα διάφορα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων της χώρας τρόπους να προσελκύσουν επενδύσεις από το εξωτερικό.
Μια από τις λύσεις που προκρίνονται αλλά δυστυχώς ποτέ δεν υλοποιούνται είναι να γίνει η Ελλάδα Διεθνές Κέντρο Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του κ. Αλογοσκούφη ο οποίος μάλιστα, όντας Υπουργός Οικονομικών μετά την συνάντηση μας με όλο το Δ.Σ. του ΣΜΕΧΑ στις 7/9/2005 έβγαλε επίσημο δελτίο τύπου στο οποίο ανέφερε οτι θα συστήσει επιτροπή ώστε να γίνει η Ελλάδα Διεθνές Χρηματοοικονομικό Κέντρο.
Δυστυχώς τίποτα δεν προχώρησε ούτε από τον κ. Αλογοσκούφη αλλά ούτε και από κανέναν από τους Υπουργούς Οικονομικών που τον διαδέχθηκαν! Σκοπός όμως δεν είναι να κοιτάζουμε το παρελθόν αλλά να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα.
Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά για να βρούμε ανάλογα πετυχημένα παραδείγματα όπου μια χώρα μεταμορφώθηκε σε Διεθνές Χρηματοοικονομικό Κεντρο με τεράστια οφέλη για την οικονομία της. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιρλανδίας.
Το Ιρλανδικό Διεθνές Κέντρο Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (ΔΚΧΥ), μια ζώνης χαμηλότερης φορολογίας, με πολύ συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, στην περιοχή των Docklands στο Δουβλίνο μας προσφέρει ένα χειροπιαστό παράδειγμα μιας άκρως πετυχημένης σύμπραξης του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα.
Εν συντομία, η ιστορία δημιουργίας του ΔΚΧΥ του Δουβλίνου έχει ως εξής: Την δεκαετία του 1980 η Ιρλανδία αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα ανεργίας και ανάπτυξης (σας θυμίζει τίποτα αυτό;). Η χώρα έψαχνε τρόπους να βγει από την κρίση και ο τότε αρχηγός της Αντιπολίτευσης, και μετέπειτα Πρωθυπουργός της χώρας, Charles Haughey συμπεριέλαβε στο προεκλογικό του πρόγραμμα την ιδέα δημιουργίας ζώνης χαμηλής φορολόγησης (10% έναντι 12,5% που ίσχυε στην υπόλοιπη χώρα), με συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, για να προσελκύσει εταιρίες από την υπόλοιπη Ευρώπη που δραστηριοποιούνταν στον τομέα των Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών.
Έτσι λοιπόν στην περιοχή Docklands του Δουβλίνου σχεδιάστηκε, με νόμο του 1987, το Διεθνές Κέντρο Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (IFSC, International Financial Services Centre). Μια παραπαίουσα περιοχή στις αποβάθρες του ποταμού Liffey, με παλιές αποθήκες και τελωνειακά κτίρια, μετατράπηκε σε μια σύγχρονη μικρή πόλη 160 στρεμμάτων, όπου, σε εγκαταστάσεις υψηλής τεχνολογίας εργάζονται σήμερα περίπου 33,000 άνθρωποι (πριν 12 μόνο χρόνια ο αριθμός αυτός ήτανε 8,500!) σε διεθνείς χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, όπως τραπεζική, επενδυτική, διαχείριση εταιρικών διαθεσίμων, διοικητικές υπηρεσίες και εξειδικευμένες υπηρεσίες ασφάλισης. Όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι διεθνείς (δεν υπάρχει δηλαδή ανταγωνισμός με τις ανάλογες υπηρεσίες που προσφέρονται μέσα στην χώρα), και οι συγκεκριμένες εταιρίες τις διεξάγουν, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ανά τον κόσμο, ιδιαίτερα όμως εντός Ευρώπης,
Γιατί όμως εγκαταστάθηκαν εκεί οι μισές από τις top-50 τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρίες παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων και οι Merrill Lynch, Sumitomo Bank, ABN Amro Bank, Citibank, BNP, Commerzbank, και άλλες;
Πρώτον, γιατί όπως προανέφερα θεσπίστηκε ειδικό καθεστώς χαμηλού φορολογικού συντελεστή 10%, χαμηλότερο δηλαδή από το ήδη πολύ χαμηλό 12,5% που είναι ο βασικός συντελεστής φορολόγησης επιχειρηματικών κερδών στην Ιρλανδία. Η ειδική φορολογική μεταχείριση για τα κέρδη από όλες αυτές τις διεθνείς δραστηριότητες των εγκατεστημένων εταιριών έγινε αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη από το 1987, και συνεχίστηκε έως και το τέλος του 2005, με συνεχείς ανανεώσεις του καθεστώτος αυτού, το οποίο συνιστούσε μεν ‘περιφερειακή ενίσχυση’ προς την περιοχή αυτή, αλλά έγινε αποδεκτό από την Ε.Ε. ως συμβάλλον στην ανάπτυξη υποβαθμισμένης περιοχής και εξυπηρετούν τον στόχο της σύγκλισης με τον κοινοτικό μέσο όρο (παρέκκλιση του άρθρου 92, παρ.3 της τότε Ευρωπαϊκής Συνθήκης).
Δεύτερον, παρά το ότι το ειδικό φορολογικό καθεστώς έπαψε να ισχύει ήδη από το 2006, το ΔΚΧΥ συνέχισε να προσελκύει εταιρίες και αντιστοίχως επενδύσεις, καθώς αποτελούσε πια περιοχή πολλών δευτερογενών υπηρεσιών, όπως λογιστικής, συμβουλευτικής, δικηγορίας, αλλά και κατοικίας, εστίασης, ξενοδοχειακής διαμονής, λιανικού εμπορίου αλλά και μεταπτυχιακής/δια βίου εκπαίδευσης μέσω του Εθνικού Κολλεγίου της Ιρλανδίας, το οποίο ιδρύθηκε προς τούτο το 2003. Σε αυτό επιμορφώνονται και οι ήδη εργαζόμενοι στα χρηματο-οικονομικά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί και να ενισχύεται διαρκώς ένα ιδιαιτέρως αξιόλογο στελεχιακό δυναμικό στην τοπική αγορά εργασίας.
Λόγω όλων αυτών, το Μάρτιο του 2011 και παρά την υπαγωγή της Ιρλανδίας στο αντίστοιχο ‘μνημόνιο’, τα επενδυτικά κεφάλαια που δρούσαν με έδρα το ΔΚΧΥ έφταναν τα 1,9 τρις ευρώ, ενώ οι ασφαλιστικές εταιρίες του Κέντρου αποτελούσαν τον μεγαλύτερο διακρατικό (διεθνή) πάροχο ασφαλίσεως στην Ε.Ε., με συμβόλαια συνολικού ύψους 16,4 δις ευρώ σε ασφαλιστικές εισφορές. Παράλληλα, σε εταιρίες του ΔΚΧΥ ήταν καταχωρισμένο το 50% του συνόλου των επαγγελματικών/εταιρικών αεροσκαφών με leasing παγκοσμίως!
Κατά τον κ. Padraig O’hUiginn Πρόεδρο του IFSC το 1987, τρεις από τους βασικότερους παράγοντες για την επιτυχία του Ιρλανδικού ΔΚΧΥ ήτανε:
Α) Η διαθεσιμότητα κατάλληλα εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού
Β) Η διαθεσιμότητα κτιρίων με χαμηλά ενοίκια
Γ) Η γεωγραφική θέση της Ιρλανδίας
Σίγουρα η χώρα μας διαθέτει και τα τρία σε τέτοιο βαθμό που σε μερικά χρόνια θα μπορούσε να γίνει ένα αντίστοιχα πετυχημένο κέντρο υπηρεσιών της Νοτίου Ευρώπης.
Και αναρωτιέμαι, τι μας σταματάει εμάς εδώ στην Ελλάδα να προχωρήσουμε στην δημιουργία ενός αναλόγου ΔΚΧΥ; Μόνο οφέλη μπορούμε να έχουμε από μια τέτοια ιδέα. Και μάλιστα σημαντικά! Ενδεικτικά αναφέρω πως η Ιρλανδία το 2010 συγκέντρωσε πάνω από 1 δις ευρώ σε φόρους εισοδήματος από τους εργαζόμενους στο IFSC ενώ παράλληλα συγκέντρωσε γύρω στα 1 δις ευρώ από τους φόρους των εταιριών που εδρεύουν στην ίδια περιοχή.
Όταν λοιπόν υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση μπορούμε να πείσουμε την Ε.Ε. για την αποδοχή καθεστώτων ειδικής φορολόγησης, ιδίως σε περιπτώσεις όπως η Ελληνική, όπου η περιοριστική πολιτική του μνημονίου έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή ύφεση. Δεν χρειάζεται δε να αναφερόμαστε μόνο σε Χρηματοπιστωτικές Υπηρεσίες καθώς κάλλιστα μια τέτοια ζώνη χαμηλότερης φορολογίας θα μπορούσε να προσελκύσει εταιρίες και από άλλους κλάδους όπως η ναυτιλία, η ενέργεια, οι διεθνείς μεταφορές, το internet κ.α.
Είναι στο χέρι της νέας κυβέρνησης να προχωρήσει στις κατάλληλες κινήσεις ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργηθεί ένα Ελληνικό ΔΚΧΥ (με την σύμφωνη γνώμη της Ε.Ε.) για να μπορέσουμε να προσελκύσουμε διεθνείς οργανισμούς στην χώρα μας.
Ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι υποψήφιος Βουλευτής ΝΔ Α’ Αθήνας, Πρόεδρος ΣΜΕΧΑ, Πρόεδρος NUNTIUS ΑΧΕΠΕΥ, Πιστοποιημένου Αναλυτή Αγορών, Διαχειριστή Χαρτοφυλακίων & Συμβούλου Επενδύσεων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου