Το τίμημα της λήθης

Του Ιωάννη Φριτζαλά

Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μία κοινωνία καταρρέει, μία παράμετρος μπορεί πάντα να εντοπιστεί: Αυτός το έθνος, αυτή η κοινωνία έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή» (Carl Sandburg). Μέσα στον κυκεώνα των καταστάσεων που βιώνουμε και στον καθημερινό υπέρ επιβιώσεως αγώνα του Έθνους μας, επιβεβαιώνεται συνεχώς το ρητό του Αμερικανού ποιητού, καθώς ιστορικά γεγονότα υψίστης εθνικής σημασίας, θεωρούνται πλέον επουσιώδη ή είναι παντελώς λησμονημένα.

Αν και η επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας επισκιάζει ευλόγως κάθε ιστορική επέτειο, ο περασμένος μήνας περιελάμβανε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός, την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Μητέρα Ελλάδα. Βάσει του υπ’ αριθμόν 518 νόμου της Δ’ Αναθεωρητικής Βουλής (9-1-1948) «Αι νήσοι των Δωδεκανήσων Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, προσαρτώνται εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947», ως απόρροια της υπογραφής της Συνθήκης των Παρισίων (10-2-1947), όταν και έγινε δεκτή από τις συμμαχικές δυνάμεις η μοναδική εκ μέρους της Ελλάδος διεκδίκησίς της, για την σύμβολή της στην υπέρ αυτών έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τυπικώς όμως, «η μάνα εδέχθη στην αγκαλιά της τα δώδεκα ένδοξα βλαστάρια» (Άννα-Μαρία Ζαγοριανού) την 7η Μαρτίου 1948.

Μπορεί ο μεγάλος τραγικός ποιητής Σοφοκλής να έλεγε πως «ὁ χρόνος πάντα ἐς λήθην ἂγει», αλλά από εκείνη την ιστορική στιγμή, στην οποία τα σύνορα της πατρίδος μας διαμορφώθηκαν έτσι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, έχει παρέλθει ένα χρονικό διάστημα μόλις 64 ετών, που δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί το νοητικό βραχυκύκλωμα που έχει προκληθεί σε ορισμένους κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι εν είδει «πρεσβευτών» της τουρκικής επεκτατικότητος, υιοθετούν την ολέθρια άποψη πως «το τοπίο στο Αιγαίο είναι ασαφές και το Καστελλόριζο βρίσκεται εντός διακεκαυμένης ζώνης». Τέτοιου είδους απόψεις, όχι μόνο αποδεικνύουν την ημιμάθεια, την ελλιπή πληροφόρηση και την έλλειψη στρατηγικού οράματος, αλλά είναι εθνικά επικίνδυνες, αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια της Τουρκίας, τη αρωγή των Ευρωπαίων «εταίρων» μας, να αφανίσει από τον ελληνικό χάρτη το Καστελλόριζο, τοποθετώντας το «κάπου στην Μεσόγειο» (Α. Νταβούτογλου).

Σε μία περίοδο που είναι προβεβλημένη η άποψις για την ανάγκη οριοθετήσεως της ελληνικής ΑΟΖ, ελάχιστοι εκ των ιθυνόντων γνωρίζουν τα απορρέοντα από τις διεθνείς συνθήκες κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδος μας. Η επέτειος της ενσωματώσεως μάς παρείχε την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε στους έαυτούς μας τον λόγο για τον οποίο, τόσο οι αμφισβητήσεις και οι εις βάρος μας διεκδικήσεις των «γειτόνων», όσο και οι απόψεις των εντός των τειχών «εκπροσώπων» τους είναι παντελώς άστοχες και αυθαίρετες.

Βάσει, λοιπόν, των όσων απορρέουν από τα Άρθρα 12 και 15 της Συνθήκης της Λωζάνης (24-7-1923), την πρώτη ιταλοτουρκική συνθήκη (4-1-1932) και κυρίως το Άρθρο 3, το συμπληρωματικό ιταλοτουρκικό πρωτόκολλο (28-12-1932), την Συνθήκη των Παρισίων και το άρθρο 11 της Συνθήκης της Βιέννης (22-8-1978), δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αμφισβητήσεως της Ελληνικής κυριαρχίας επί των νήσων και βραχονησίδων του Νοτιονατολικού Αιγαίου, στο οποίο εντάσσονται τα Δωδεκάνησα και φυσικά το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, ως αναπόσπαστο κομμάτι τους. Επομένως, δεν υπάρχει κανένα «ασαφές τοπίο» και η Ελλάς μπορεί ελεύθερη και απηλλαγμένη από φοβικά σύνδρομα να ανακηρύξει και να οριοθετήσει με τα ενδιαφερόμενα παράκτια κράτη την ΑΟΖ, που νομίμως προκύπτει από την εφαρμογή της Συμβάσεως του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θαλάσσης (30-4-1982).

Σε μία κοινωνία όμως που η δυστυχία εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, ενδεχομένως να ισχύει το ρητό του Ευριπίδους «Ἡ Λήθη τοῖς δυστοιχοῦσιν εὐκταία θεός». Δυστυχώς προτιμούμε να ξεκουράζουμε την σκέψη μας και να μην την επιβαρύνουμε με εθνικούς προβληματισμούς, παραβλέποντας το σκηνικό που στήνει η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο εις βάρος του Ελληνισμού (ελλαδικού και κυπριακού), σε συνδυασμό πάντοτε με τις αρρήκτως συνδεδεμένες επιδιώξεις της στην Θράκη.

Κι ενώ εμείς προτιμούμε να αγκαλιάζουμε την λήθη, τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. συνδράμουν για μία ακόμα φορά τα μέγιστα στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, καθώς εργάζονται για την αναγνώριση και επιβολή τουρκικής κοινότητος στην Ρόδο και στην Κω, με όσα αυτό το γεγονός συνεπάγεται.

Τί άλλο όμως έχουμε ξεχάσει και τί παραβλέπουμε εμείς «οι δυστυχείς»;

• Την υπογραφή του ελληνοτουρκικού «πρωτοκόλλου» της Μαδρίτης (1997), το οποίο ορίζει «αμοιβαίο σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο».

• Τον έντεχνο αποκλεισμό του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλορίζου από την θεωρητική ελληνική ΑΟΖ, που προέκυψε από την μετατόπιση του ενδεδειγμένου δυτικού άκρου της κυπριακής ΑΟΖ κατά 8 ναυτικά μίλια ανατολικώς, ως αποτέλεσμα των συστάσεων ελληνικής αντιπροσωπείας (!) προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Όπως έχει αναδείξει κατά κόρον ο Δρ. Νίκος Λυγερός, χωρίς το Καστελλόριζο (ολόκληρο το νησιωτικό σύμπλεγμα Μεγίστης, Ρω, Στρογγύκης κ.λ.π. ασκεί επιρροή σε μία θαλάσσια έκταση 20.851km2 ) και κυρίως χωρίς την μικρή νήσο Στρογγύλη (τα 5.855 km2 εξ αυτών) δεν υφίσταται το ενδεδειγμένο τριπλό σημείο επαφής των ΑΟΖ Ελλάδος-Αιγύπτου-Κύπρου, αποτρέπεται η ένωσις των ΑΟΖ Ελλάδος-Κύπρου και η Τουρκία δύναται να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο.

Βεβαίως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι δεσμευτικό για την Ελλάδα. Αν όμως αυτή η εθελόδουλη συμπεριφορά παγιωθεί και δεν ανατραπεί σύντομα η δυσμενής για τα ελληνικά συμφέροντα κατάστασις, οι γεωστρατηγικές συνέπειες θα είναι οι εξής:

1. Η διάσπασις του νοτίου στρατηγικού προπυργίου του Ελληνισμού, γεγονός που αποτρέπει την δυναμική ισχυροποιήσεως της Ελλάδος και της αδελφής Μεγαλονήσου. Σκεφτείτε πως η ένωσις και η σύμπνοια των δύο κρατών, σε συνδυασμό με την πλήρη εφαρμογή ενός ισχυρού Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, θα οδηγούσαν στον σχηματισμό μίας συμπαγούς περιφερειακής δυνάμεως, ενός ισχυρού ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη και γιατί όχι προς τα ενεργοβόρα κράτη της Ασίας. Ακόμη όμως και αν η Ελλάς δεν διέθετε δικά της κοιτάσματα υδρογονανθράκων, μόνο και μόνο η κατασκευή ένας αγωγού μεταφοράς του κυπριακού φυσικού αερίου, διερχομένου μέσω της ελληνικής ΑΟΖ, θα αναβάθμιζε την γεωπολιτική αξία της πατρίδος μας. Όλα αυτά όμως ανήκουν στην σφαίρα του «ιδανικού» και στην Ελλάδα του «δεν διεκδικούμε τίποτα» δεν έχουμε δικαίωμα για «εθνικιστικές ουτοπίες».

2. Η αδυναμία πλήρους ασκήσεως των κυριαρχικών δικαιωμάτων που προβλέπονται από το Άρθρο 56 της Συμβάσεως Δ.τ.Θ.:

• «Εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκειμένων του βυθού της θαλάσσης υδάτων, του βυθού της θαλάσσης και του υπεδάφους αυτού.

• Άλλες δραστηριότητες για την οικονομική εκμετάλλευση και εξερεύνηση της ζώνης όπως η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους».

3. Η απώλεια ενεργειακής αυτονομίας.

4. Η στέρησις ενός μέσου αντιμετωπίσεως της ενορχηστρωμένης οικονομικής κρίσεως, η οποία αποτελεί παράγοντα απαξιώσεως της γεωπολιτικής ισχύος και του ρόλου της Ελλάδος στην χερσόνησο του Αίμου και στην Ανατολική Μεσόγειο.

«Ἡ Λήθη, λέγει ο Δημόκριτος, ἐστὶ μνήμης ἒξοδος», αλλά και Έθνους έξοδος, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει. Επειδή κανείς μας δεν θέλει τον θάνατο της πατρίδος μας, πρέπει επιτέλους να θυμηθούμε «από πού ερχόμαστε και τι είναι αυτό που μας ένωσε στην αρχή», καθώς και να το υπενθυμίσουμε στους επίδοξους κατακτητές της ιεράς ελληνικής γης. Οφείλουμε άμεσα ως «παρά δύναμιν τολμηταί, παρά γμώμην κινδυνευταί, και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες» (Θουκιδίδης) να διεκδικήσουμε τα νομίμως καθορισμένα δίκαιά μας και να διακηρύξουμε πως η ανακήρυξη και οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, είναι εθνική στρατηγική ανάγκη.

Είναι αυτό εφικτό επί της παρούσης ανθελληνικής διακυβερνήσεως; Τι έχει εξ αίφνης αφυπνίσει αυτούς που μέχρι πρότινος αγνοούσαν τον όρο ΑΟΖ, να διατυμπανίζουν την ανάγκη οριοθετήσεως της; Πως μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι θα ενεργήσουν με αποκλειστικό κριτήριο την εθνική ωφέλεια; Πως μπορεί να τους εμπιστευθεί, όταν οι ίδιοι συμμετείχαν και συμμετέχουν σ’ ένα αποσαθρωμένο πολιτικό σύστημα, που έχει εδώ και δύο δεκαετίες απεμπολήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, «νομιμοποιώντας» τις τουρκικές διεκδικήσεις; Μήπως εν τέλει πίσω από αυτή την κινητοποίηση κρύβεται αποκλειστικά η επιβλειθήσα εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ε.Ε. και των μεγάλων ναυτικών δυνάμεων (Η.Π.Α.-Μ. Βρετανία-Γαλλία), που προσπαθούν να επιβάλλουν την γεωστρατήγική τους στην περιοχή;

Οι απαντήσεις οδηγούν αναμφίβολα στο συμπέρασμα πως οι διαδικασίες επιβάλλεται να υλοποιηθούν αποκλειστικά από μία ελληνόψυχη κυβέρνηση με στρατηγική και εθνικό όραμα. Άραγε θα προκύψει σύντομα μία τέτοια; Ίσως τελικά η Θεία Πρόνοια και η Ιστορία να έχουν αποφασίσει για εμάς, ως «τίμημα της λήθης μας και ως νάρκη αφυπνίσεως», να δούμε σύντομα τα στενά του Καστελλόριζου να γίνονται οι σύγχρονες Θερμοπύλες… οι οποίες όμως θα μας οδηγήσουν σε νέες Πλαταιές. Ο νοών νοείτω! Άνω σχώμεν τας καρδίας και έσω στρέψωμεν τα όμματα! Του Θεού συνεργούντος…

Πηγή: Περιοδικό "Αντιφωνητής"