Η αδιέξοδη εξάρτηση του μέλλοντος της Ελλάδας από τον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, και ειδικότερα των στρεβλωτικών παραμέτρων του, που αφορούν στην πρωτοκαθεδρία της στόχευσης μιας «δυσκοίλιας» δημοσιονομικής πειθαρχίας, έναντι της αυταπόδεικτης αναγκαιότητας επιδίωξης της ανάπτυξης, οδηγεί σε μερική παράφραση μιας ιστορικής ρήσης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η αρνητική συμβολή του οποίου φυσικά, στο πως διαμορφώθηκε ένα τόσο προβληματικό εθνικό dna, κάθε άλλο παρά μπορεί να παραγνωριστεί ή να υποτιμηθεί.
«Ή θα σκοτώσουμε το χρέος, ή το χρέος θα σκοτώσει εμάς», είχε συμπεράνει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να βρει τα κατάλληλα πολιτικά επιχειρήματα, για να πείσει αναφορικά με την αναγκαιότητα δημοσιονομικών προσαρμογών. Δηλαδή, μιας άδικης και διαρκούς λιτότητας, που με διαφορετικές αποχρώσεις και ένταση, συναντάται ως τις μέρες μας.
Αν δεν «σκοτώσουμε» το Μνημόνιο, θα μας «σκοτώσει» εκείνο. Και θα οδηγήσει στον πολιτικό, ηθικό, αξιακό, κοινωνικό και οικονομικό αφανισμό του brand name Ελλάδα. Για να απαλλαγούμε όμως από το Μνημόνιο και την τρόικα, πρέπει να βρισκόμαστε εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Εντός του ευρώ. Στο κέντρο των εξελίξεων. Όχι στο περιθώριο, σε μια ζώσα παρακμή.
Λένε άλλωστε, και μάλλον… έχουν δίκιο, ότι το μέλλον ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν. Για να έχουμε λοιπόν μέλλον, θα πρέπει να το προετοιμάσουμε στο καθημερινό παρόν. Με τις εκλογές, και την αναγκαιότητα καθαρών λύσεων, να φαντάζουν ήδη ως ο πιο αποτελεσματικός βραχίονας για να ανοίξουμε εκείνον τον «άλλο δρόμο».
Το εθνικό ζητούμενο θα πρέπει να προσδιορίζεται στην επιδίωξη να είναι η Ελλάδα «εκεί», όταν θα ανοίξει, σε ευρωπαϊκό κυρίως επίπεδο, ένα παράθυρο ευκαιρίας για πολιτική αλλαγή. Μια τέτοια αλλαγή φυσικά δεν θα δρομολογηθεί από μια ενδεχομένη εκλογή του μάλλον ελλειμματικού ως προς τις ηγετικές ικανότητες και το όραμά του, Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία.
Η αλλαγή που θέλουμε να δούμε, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, σε επίπεδο ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η Ισπανία αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στην κατάρρευση του ευρώ. Ή την… επανακάλυψη του «ορθού δρόμου» για την ανατροφοδότηση της βιωσιμότητάς του, ως νομίσματος με συνεπή και ηχηρή παρεμβατικότητα στις παγκόσμιες αγορές.
Όσο για τη «συνταγή», την αποκάλυψε την Κυριακή του Πάσχα ο Νικολά Σαρκοζί, μιλώντας στην πιθανότατα πιο ιστορική πλατεία της Νέας Ευρώπης, την πλατεία Κονκόρντ στο Παρίσι. Εκεί, με την ψυχολογία του ηγέτη που προσπαθεί να συμβιβαστεί με την προοπτική της ήττας από έναν εμφανώς κατώτερο πολιτικό αντίπαλο, ο Γάλλος Πρόεδρος «μαχαίρωσε» τη συμπόρευση με τη Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ, και έδειξε ως ρεαλιστική διαδρομή υπέρβασης της κρίσης, τουλάχιστον σε μεθοδολογικό επίπεδο, την αλλαγή των Συνθηκών. Και την απελευθέρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα δεσμά της υποχρέωσης να αντικρίζει μονόφθαλμα το μέλλον, υπό το πρίσμα της αναγκαιότητας μη υπέρβασης δημοσιονομικών περιοριστικών πολιτικών.
Αν η ΕΚΤ γίνει… Fed, και στα πρόθυρα της Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών αρχίσει να χρηματοδοτεί την πραγματική οικονομία, στηρίζοντας πρωτίστως την κοινή ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, η Ευρώπη, επομένως και η Ελλάδα, θα έχουν μια ευκαιρία για το μέλλον.
Για να φτάσουμε όμως να νιώσουμε το… αεράκι από εκείνο το παράθυρο ευκαιρίας, θα πρέπει να έχουμε νωρίτερα διασφαλίσει ότι η Ελλάδα δεν θα έχει διολισθήσει στο χάος και την ακυβερνησία. Δεν θα έχει καταστεί δέσμια συμβιβασμών και συνεννοήσεων. Αυτό το νόημα έχει η παρουσία μας στην κάλπη. Και η σωστή εθνική επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου