Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά έχετε ακούσει τώρα τελευταία τον κ. Βενιζέλο; Στον κόσμο του. Λες και δεν ζούμε σ' αυτήν την χώρα. Λες και δεν βιώνουμε μια πρωτοφανή καταστροφική ύφεση που τρέχει αυτή την στιγμή με ρυθμό -8% σε ετήσια βάση για το 2012, έχει εκτοξεύσει την ανεργία στο 22% επίσημα, έχει βυθίσει στην ανέχεια το 45% του ενεργού πληθυσμού της χώρας και έχει κυριολεκτικά συνθλίψει την εσωτερική αγορά. Ο ετήσιος δείκτης κύκλου εργασιών (τζίρος) στο χονδρικό εμπόριο μειώθηκε το 2009 κατά 8,9%, το 2010 κατά 5,9%, ενώ το 2011 κατά 13,4%. Μέσα σε τρία χρόνια εξαφανίστηκε πάνω από το 28% του τζίρου στο χονδρεμπόριο, ενώ το 2012 προμηνύεται ακόμη χειρότερη χρονιά. Αντίστοιχα ο ετήσιος δείκτης κύκλου εργασιών (τζίρος) του λιανικού εμπορίου μειώθηκε το 2009 κατά 7,1%, το 2010 κατά 5,0%, το 2011 κατά 7,7%, ενώ το 2012 εκτιμάται ότι θα μειωθεί περισσότερο από 10,9%! Δηλαδή την περίοδο 2009-2012 χάθηκε πάνω από το 30% του λιανικού τζίρου.
Οι πολιτικές των μνημονίων επιδείνωσαν από κάθε άποψη την ύφεση και κυρίως την δραματική συρρίκνωση της εσωτερικής αγοράς. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ο ετήσιος δείκτης κύκλου εργασιών (τζίρος) στον τομέα υπηρεσιών παροχής καταλύματος και εστίασης, ο οποίος επειδή συνδέεται και με τον τουρισμό αποτελούσε μια από τα πιο δυναμικά μερίδια της εσωτερικής αγοράς, πνέει τα λοίσθια. Το 2009 υπέστη μείωση κατά 9,1%, το 2010 κατά 8,2%, το 2011 κατά 7,4% και για το 2012 εκτιμάται ότι θα συρρικνωθεί περεταίρω κατά 8,9%. Με άλλα λόγια η αγορά αυτή έχασε μέσα σε τέσσερα χρόνια πάνω από το 1/3του ετήσιου τζίρου της. Μπορεί να αναβιώσει μια οικονομία με τέτοια καθίζηση της εσωτερικής της αγοράς, κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς; Ούτε κατά διάνοια.
Για να ανακάμψει η εσωτερική αγορά που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση χρειάζεται ένα βασικό συστατικό. Δραστική αύξηση της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο σήμερα: με την πραγματική αύξηση του μέσου λαϊκού εισοδήματος, του μισθού και της σύνταξης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι κυβερνήσεις τα παλιότερα χρόνια είχαν επινοήσει την υποκατάσταση της πραγματικής αύξησης του λαϊκού εισοδήματος με την επέκταση του ιδιωτικού δανεισμού. Κι έτσι εξασφάλιζαν την πλασματική επέκταση της ενεργού ζήτησης του πληθυσμού χωρίς πραγματικές αυξήσεις εισοδημάτων στα λαϊκά στρώματα. Η ιστορία αυτή τελείωσε οριστικά. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι μπορούν οι τράπεζες και οι κυβερνώντες δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο. Η δανειακή επέκταση νοικοκυριών και μικρομεσαίων είναι πλέον αδύνατη. Όχι μόνο γιατί δεν παρέχουν δάνεια οι τράπεζες, αλλά γιατί τα νοικοκυριά, οι ελευθεροεπαγγελματίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πνίγονται τόσο πολύ από τα δάνεια, ώστε κάθε επέκταση του δανεισμού είναι αναπόφευκτο να πηγαίνει όχι στην αγορά, αλλά στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων.
Αυτός είναι και ο λόγος που μια από τις πρώτες πράξεις παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάκαμψης της οικονομίας, θα πρέπει να εστιάζεται σε δυο πολύ βασικές συνθήκες: Αφενός, στην πραγματική αύξηση του εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να αναχαιτιστεί η καθίζηση της εσωτερικής αγοράς. Και αφετέρου, στην διαγραφή των ιδιωτικών χρεών νοικοκυριών και μικρομεσαίων προς τις τράπεζες προκειμένου να πάψει ο φαύλος κύκλος του υπερδανεισμού. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο υπό καθεστώς μνημονίων και δανειακών συμβάσεων; Ούτε κατά διάνοια
Όλα αυτά βέβαια για τον κ. Βενιζέλο δεν είναι παρά επικίνδυνες και τυχοδιωκτικές αντιλήψεις. Πώς είναι δυνατό να τολμάμε να αμφισβητούμε τον μονόδρομο της καταστροφής που μας έχουν δρομολογήσει αυτός και οι όμοιοί του; Δείτε τι τόλμησε να ξεστομίσει στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ στις 10/4:
"Είναι η δική μας πολύ απλή και αποστομωτική απάντηση σε επικίνδυνες τυχοδιωκτικές αντιλήψεις, που κινούνται γύρω από την περιβόητη έννοια της καταγγελίας της δανειακής σύμβασης.
- Καταγγελία ποιας σύμβασης; Αυτής που μείωσε το χρέος κατά 106 δισ. ευρώ, κατά 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, αυτής που έκανε τη μεγαλύτερη άφεση χρέους στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά; Προτείνει κανείς να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, να ξαναφορτωθούμε το δημόσιο χρέος;
- Καταγγελία ποιας σύμβασης; Αυτής που στηρίζει τις τράπεζες για να στηρίξει και να εγγυηθεί τις καταθέσεις των πολιτών, τα 170 δισ. ευρώ καταθέσεων που συμπυκνώνουν τον ιδρώτα και την προσπάθεια και τον κόπο του ελληνικού λαού; Θέλει κανείς να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση που προστατεύει τις καταθέσεις των ελληνικών οικογενειών;
- Καταγγελία ποιας σύμβασης; Αυτής που επιτρέπει τώρα να πέσουν, όπως τα υπολογίσαμε και τα προτείναμε προεκλογικά, τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ ρευστότητας στην αγορά, για να γίνουν επενδύσεις, για να στηριχθεί η απασχόληση, για να καταπολεμηθεί η ανεργία; Είναι κανείς που θέλει να μην πάρουμε τα λεφτά για την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη; Τι είναι η ανάπτυξη; Ευχές, ρητορείες, παιχνίδι με τα πολιτικά κόμματα εδώ στον περίβολο της Βουλής;
- Καταγγελία ποιας σύμβασης; Αυτής που μας επιτρέπει να προχωρήσουμε τα επόμενα τρία χρόνια έργα υποδομής, δημόσια και ιδιωτικά, συνολικού ύψους τουλάχιστον 55 δισ. ευρώ, που τα έχουμε υπολογίσει ένα-ένα, ευρώ-ευρώ, και τα οποία μπορούν να κινήσουν τον τροχό της ανάπτυξης;
Τι σημαίνει λοιπόν καταγγελία; Καταγγελία σημαίνει ότι δε θα πάρουμε τα χρήματα για την προστασία των καταθετών, ότι δε θα πάρουμε τα χρήματα για τις ταμειακές ανάγκες του κράτους και άρα για την πληρωμή μισθών και συντάξεων και θα εξαρτώμεθα από την αυστηρή και πλήρη εκτέλεση του προϋπολογισμού σε σχέση με τα φορολογικά έσοδα και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να κόψουμε από αλλού ή να επιβάλουμε νέους φόρους, κάτι που κανείς δεν το θέλει και κανείς δεν το αντέχει;
Ή, όπως είπα, θα ακυρώσουμε το περιβόητο PSI και θα δώσουμε πίσω τα παλιά ομόλογα και θα αυξήσουμε ξανά το χρέος μας κατά 106 δισ. ευρώ;
Τι θα αρνηθούμε καταγγέλλοντας τη σύμβαση; Μία πάρα πολύ καλή διευθέτηση με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια χρέους και πολύ μικρότερα επιτόκια; Θα αρνηθούμε να πληρώνουμε επιτόκιο 2% για τα δικά μας ομόλογα, την ώρα που η Ιταλία και η Ισπανία πληρώνουν περίπου 6%;
Έλεος πια!"
Πόσο θράσος πρέπει να έχει κάποιος και πόσο απατεώνας της πολιτικής πρέπει να είναι για να λέει τόσα συνειδητά ψέματα; Ας τα πιάσουμε ένα-ένα:
Πρώτο: Η περιβόητη απομείωση χρέους με το PSI είναι ένα είδος μαγικής εικόνας. Μέχρι τώρα απομείωση ακούμε και απομείωση δεν βλέπουμε. Ο κ, Βενιζέλος μιλά για 106 δις ευρώ, χωρίς όμως καμιά επίσημη αναλυτική αναφορά που να υποδηλώνει από ποια "κουρέματα" ομολόγων προκύπτει αυτό το νούμερο. Πολύ δε περισσότερο όταν τώρα τελευταία ο υπουργός οικονομικών Σαχινίδης παραδέχτηκε ότι τα ομόλογα σε ξένο δίκαιο τελικά δεν μπήκαν στο "κούρεμα", γιατί, λέει, δεν δέχτηκαν οι κάτοχοί τους. Κι έτσι καλείται το ελληνικό δημόσιο να τα πληρώσει στο σύνολο της ονομαστικής τους αξίας. Αντίο, λοιπόν, στα πάνω από 6,7 δις ευρώ που αφορούν σ' αυτή την κατηγορία ομολόγων. Τώρα, γιατί για τους κατόχους ομολόγων ξένου δικαίου δεν ισχύει η υποχρεωτική υπαγωγή τους στο "κούρεμα", όπως και με τους εγχώριους ομολογιούχους που εξαναγκάστηκαν και εν αγνοία τους να φορτωθούν και μάλιστα άνευ αποζημιώσεως τεράστιες ζημιές, αυτό ας το αφήσουμε να το ρωτήσουν οι ενάγοντες στην δίκη των κ.κ. Βενιζέλου, Σαχινίδη και λοιπών υπευθύνων της κλοπής των ταμείων από τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια και τα άλλα ΝΠΔΔ δια μέσου της Τραπέζης της Ελλάδος.
Δεύτερο: Γιατί κανείς δεν μας λέει επίσημα πόσο έχει διαμορφωθεί το δημόσιο χρέος της χώρας μετά το PSI και την δανειακή σύμβαση, έτσι να δούμε και εμείς την περιβόητη απομείωση; Σύμφωνα με υπολογισμούς του Bloomberg (9/5) το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας εκτιμάται στα 395 δις ευρώ μετά το "κούρεμα". Αν σκεφτεί κανείς ότι στις 31/12/2011 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είχε αποτιμηθεί επίσημα στα 367 δις ευρώ, τότε που πήγε η απομείωση; Όχι μόνο δεν υπήρξε απομείωση, αλλά το χρέος αυξήθηκε κατά 28 δις ευρώ και έπεται συνέχεια. Σύμφωνα πάντα με το ίδιο δημοσίευμα τα 172 δις ευρώ είναι το άνοιγμα προς την ΕΚΤ. Γιατί άραγε τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα επιμελητήρια και γενικά όλα τα ΝΠΔΔ και τα εγχώρια φυσικά πρόσωπα κάτοχοι ομολόγων θα έπρεπε αναγκαστικά να υποστούν "κούρεμα", δίχως κανενός είδους αποζημίωση, αλλά η ΕΚΤ εξαιρέθηκε ευθύς εξαρχής από το PSI; Μάλλον λόγω υπερβάλλουσας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Τρίτο: Το μόνο που ενδιέφερε τον κ. Βενιζέλο και την συγκυβέρνηση ήταν να μην χάσουν οι τράπεζες, ντόπιες και ξένες. Έτσι για 17 δις ευρώ ζημιά λόγω κουρέματος, οι τραπεζίτες του κ. Νταλάρα απαίτησαν και θα εισπράξουν από την νέα δανειακή σύμβαση 30 δις ευρώ σε χρηματοοικονοικές αποζημιώσεις. Ενώ οι ντόπιοι τραπεζίτες για 26 δις ευρώ ζημιές λόγω κουρέματος, έχουν εισπράξει ήδη 25 δις ευρώ από την πρώτη δόση της δανειακής και περιμένουν να εισπράξουν άλλα 25 δις ευρώ ως ανακεφαλαιοποίηση. Σύνολο 50 δις ευρώ. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, σύμφωνα με ανακοίνωση της Τραπέζης της Ελλάδος στις 3/4, οι ντόπιες τράπεζες τράβηξαν από την ΕΚΤ 73,4 δις ευρώ ρευστότητα από τον Ιανουάριο αυτού του έτους με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου. Ποιος θα κληθεί να τα πληρώσει; Φυσικά το γνωστό υποζύγιο.
Κι ύστερα απ' όλα αυτά έχει το θράσος ο κ. Βενιζέλος να θριαμβολογεί για την μεγαλύτερη απάτη κοινού ποινικού δικαίου που έγινε σε βάρος ενός λαού με την μέθοδο της αναδιάρθρωσης του χρέους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 13/5/2012
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου