Η μεγάλη ληστεία από το χρηματιστικό κεφάλαιο

Νισάφι πια με την προεκλογική παραμύθα. Ας δούμε την πραγματική πραγματικότητα και όχι την εικονική που κατασκευάζουν οι όψιμοι «αναδιαπραγματευτές» του Μνημόνιου και οι νεόκοποι «ακυρωτές» του, που ψαρεύουν ψήφους στα θολά νερά της κοινωνικής απογοήτευσης, της απελπισίας, της παραίτησης, της λογικής του «μικρότερου κακού» (που θα φέρει ένα σημαντικά μεγαλύτερο κακό).

Αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κόντρα» ακριβώς πριν από ένα χρόνο (Κόντρα, αρ. φύλλου 646, Σάββατο 6-11-2011). Για να θυμηθούμε τι πραγματικά είναι αυτό που βιώνουμε την τελευταία διετία και που θα εξακολουθήσουμε να βιώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη, αν δεν υπάρξει επαναστατικός ξεσηκωμός και ανατρεπτική-επαναστατική λύση.

ΥΓ: Από το 1991 μέχρι το 2011, δηλαδή μέσα σε μια εικοσαετία, πληρώσαμε για τοκοχρεολύσια πάνω από 664 δισ. ευρώ. Στο τέλος του 2011 το ελληνικό κράτος είχε ακόμα χρέος περίπου 368 δισ. ευρώ. Δηλαδή, μιλάμε για πάνω από 1 τρισ. ευρώ «νταβατζιλίκι» στα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου! Εχουν ήδη πάρει πάνω από τρία ετήσια ΑΕΠ και τους «χρωστάμε» σχεδόν άλλα δύο ετήσια ΑΕΠ!

Η μεγάλη ληστεία από το χρηματιστικό κεφάλαιο

Από το 1997 μέχρι το 2008 το χρέος αυξήθηκε κατά 147,5 δισ. ευρώ και πληρώσαμε για τοκοχρεολύσια 386 δισ. ευρώ

Το μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού, που σηκώνει στις πλάτες του ο ελληνικός λαός, αποτυπώνεται ανάγλυφα στα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Απ’ αυτά φαίνεται πως όχι μόνο δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί», αλλά αντίθετα πως είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που παίρνει τη μερίδα του λέοντος.

Για την ανάλυσή μας επιλέξαμε την περίοδο κατά την οποία έγινε η κατασκευή των έργων των περιβόητων ολυμπιακών αγώνων του 2004 (με κυβερνήσεις Κ. Σημίτη) και έτσι υπήρξε μια σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη, που κινήθηκε σε ετήσιους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ γύρω στο 4%, και την περίοδο μετά την τέλεση των ολυμπιακών αγώνων, που τη διακυβέρνηση της καπιταλιστικής εξουσίας είχε αναλάβει το συντηρητικό αστικό κόμμα της ΝΔ, περίοδο κατά την οποία συνεχίστηκε η σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη. Στον Πίνακα 4 αποτυπώθηκαν οι αυξήσεις του ΑΕΠ της περιόδου 1997-2008. Ας τον κρατήσουμε αυτόν τον πίνακα καλά στο μυαλό μας, γιατί οι απολογητές του Μνημονίου ισχυρίζονται, ότι από το 2012 που θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και από την «ύφεση» θα περάσουμε στην ανάπτυξη και στη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων θα έχουμε αποκλιμάκωση του χρέους!

Οπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Ακόμη και με τις αισιόδοξες κυβερνητικές προβλέψεις, το ΑΕΠ τη διετία 2012-2013 θ’ αυξηθεί μόνο κατά 1,1% και 2,1%. Και οι προβλέψεις αυτές σύντομα θα αναθεωρηθούν, γιατί απλούστατα στηρίχτηκαν στην πρόβλεψη για αύξηση των εξαγωγών, που εδράζεται στον αέρα και την επικαλούνται μόνο και μόνο για να πλασάρουν το παραμύθι της ανάκαμψης. Ακόμη κι αν έπιαναν το 4% στην αύξηση του ΑΕΠ, πάλι δεν θα μπορέσουν οι κυβερνήσεις που θα διαδεχτούν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου να μειώσουν το χρέος της λεγόμενης Κεντρικής Κυβέρνησης.

Κύριο μέλημα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, των κυβερνήσεων που θα τη διαδεχτούν και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου που επιβάλλει τοκογλυφικούς όρους στο δανεισμό ήταν και είναι η Ελλάδα να καταβάλλει τα υπέρογκα τοκοχρεολύσια και να «κινεζοποιηθεί» η εργαζόμενη ελληνική κοινωνία. Παρενθετικά μιλώντας, θέλουμε να διατυπώσουμε την εκτίμησή μας ότι εάν ολοκληρωθεί «αναίμακτα» η «κινεζοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας και το ελληνικό προλεταριάτο δεν παίξει τον πρωτοπόρο ρόλο του, τότε και οι κυβερνήσεις των κυρίαρχων καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο θα παύσουν ν’ ασχολούνται με το «υπέρογκο έλλειμμα» της Ελλάδας και με την αποπληρωμή του. Θα συνεχίσουν να «μας» δανείζουν, εννοείται με τοκογλυφικούς όρους.

Φτιάξαμε τον Πίνακα 1 με στοιχεία παρμένα από τις Εισηγητικές Εκθέσεις των κρατικών προϋπολογισμών για να έχουμε μια αναλυτική εικόνα για τους τόκους και τα χρεολύσια που πληρώσαμε ως ελληνικός λαός στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο τα 21 χρόνια της περιόδου 1991-2011. Μια περίοδο που κυβέρνησαν και τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Την περίοδο αυτή ο ελληνικός λαός πλήρωσε για τοκοχρεολύσια 664,3 δισ. ευρώ, ενώ το χρέος της λεγόμενης Κεντρικής Κυβέρνησης το Μάρτη του 2011 έφτασε τα 354,5 δισ. ευρώ. Αν αθροίσουμε τα δύο αυτά μεγέθη, φτάνουμε στο αστρονομικό για τα ελληνικά δεδομένα μέγεθος του 1,02 τρισ. ευρώ.

Στον Πίνακα 2 βλέπουμε την πορεία αύξησης του δημόσιου χρέους, δηλαδή του χρέους της λεγόμενης Κεντρικής Κυβέρνησης. Τέλος, από τον Πίνακα 3 παίρνουμε μια εικόνα για την πορεία του κονδυλίου από τον κρατικό προϋπολογισμό που πάει για τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζόμενων και των συνταξιούχων του δημοσίου. Μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε τις συγκρίσεις για να δούμε αν οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι αποτελούν μια από τις βασικές αιτίες της «κακοδαιμονίας» μας!

Οπως και οι εργάτες στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν «κοστίζουν», απλούστατα γιατί είναι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Εξαιρούμε τους καραβανάδες, τους μπάτσους και τους παπάδες που ανήκουν στους καταπιεστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αν συγκρίνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων με τα τοκοχρεολύσια, βλέπουμε την τεράστια διαφορά. Τα τοκοχρεολύσια, όμως, που εισπράττουν το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και το ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο είναι ιερά και απαραβίαστα και δεν πρέπει να γίνεται καμία αναφορά σ’ αυτά, ότι δηλαδή είναι από τις μεγάλες μάστιγες του ελληνικού λαού.

Επιστρέφουμε στην περίοδο από το 1997 μέχρι το Μάρτη του 2004, που την καπιταλιστική εξουσία διαχειρίστηκαν οι δύο κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Κ. Σημίτη. Το 1997 το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ήταν 114,57 δισ. ευρώ και το Μάρτη του 2004 ανήλθε σε 184,51 δισ. ευρώ. Μέσα σε εφτά χρόνια και τρεις μήνες το χρέος αυξήθηκε κατά 69,94 δισ. ευρώ ή κατά 61,05%. Την περίοδο από το 1997 μέχρι το Δεκέμβρη του 2004 πληρώθηκαν 160,7 δισ. ευρώ ως τοκοχρεολύσια. Τέλος, την ίδια περίοδο, σύμφωνα με τον Πίνακα 4, υπήρχε μια σχετική ανάπτυξη, με το ΑΕΠ να αυξάνεται κατά 3,2 - 3,7 - 3,5 - 4,3 - 4,1 - 3,8 - 4,5%, αντίστοιχα. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι παρά την αύξηση του ΑΕΠ, παρά την τοκογλυφική καταβολή των 160,7 δισ. ευρώ, το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης δεν τιθασεύτηκε. Αυξήθηκε σε απόλυτα μεγέθη κατά 69,74 δισ. ευρώ και ποσοστιαία κατά 61,05%.

Από την απλή και μόνο ανάγνωση αυτών των αριθμών καταρρέει ο κυβερνητικός μύθος, ότι αξίζει τον κόπο να μπει στο ψυγείο και να «κινεζοποιηθεί» ο ελληνικός λαός, γιατί έτσι θα οδηγηθούμε από το 2012 σε μεταστροφή του κλίματος, δηλαδή σε αναπτυξιακή τροχιά και μείωση του χρέους της Κεντρικής Κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα μεγάλο παραμύθι. Το μόνο που θα απομείνει θα είναι η μόνιμη «κινεζοποίησή» μας και τότε θα πρέπει να δουλεύουν όλα τα μέλη μιας τετραμελούς εργατικής οικογένειας προκειμένου να «εξασφαλίσουν» ένα άθλιο επίπεδο ζωής.

Συνεχίζουμε με την περίοδο από το Μάρτη του 2004 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2009, περίοδο της Νεοδημοκρατικής διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας. Το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης από 184,5 δισ. ευρώ το Μάρτη του 2004 οι κυβερνήσεις της ΝΔ το ανέβασαν το Σεπτέμβρη του 2009 στα 297,92 δισ. ευρώ. Αυξήθηκε λοιπόν το χρέος κατά 113,41 δισ. ευρώ ή ποσοστιαία κατά 61,46%.

Ομως, η ΝΔ μαζί με τη διακυβέρνηση της αστικής εξουσίας παρέλαβε από την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη και ομόλογα ύψους 75,5 δισ. ευρώ, που έληγαν την περίοδο 2004-2009. Φυσικά, και η κυβέρνηση της ΝΔ, όταν το Σεπτέμβρη του 2009 παρέδωσε τη διακυβέρνηση στο ΠΑΣΟΚ και στον Γ. Παπανδρέου, παρέδωσε και ομόλογα που θα λήγουν από το 2010 και μετά, για τα οποία πήρε δάνεια από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που ανέλαβε να επιβάλει στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Νότια Ιταλία την «κινεζοποίηση» του προλεταριάτου.

Την περίοδο 2004-2009 πληρώσαμε στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ως τοκοχρεολύσια, 303,76 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 62,3 δισ. ευρώ είναι τόκοι. Ομως, στα τοκοχρεολύσια αυτά δεν γίνεται καμία αναφορά από την πράσινη κυβέρνηση και τη μπλε αντιπολίτευση. Γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε, οι απαιτήσεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου είναι υπεράνω κριτικής και θεωρούνται ιερές και απαραβίαστες. Πρέπει να ικανοποιούνται αδιαλείπτως. Είναι τρομερό ν’ αυξάνεται το χρέος κατά 113,41 δισ. ευρώ, ενώ έχουμε πληρώσει στο χρηματιστικό κεφάλαιο 303,76 δισ. ευρώ.

Την περίοδο 2004-2008 η ανάπτυξη του ΑΕΠ κινήθηκε μεταξύ 4,7% και 3.2% (Πίνακας 4). Ούτε αυτά τα επίπεδα καπιταλιστικής ανάπτυξης ήταν αρκετά για ν’ ανακόψουν την ορμητική αύξηση του χρέους της Κεντρικής Κυβέρνησης. Ετσι, και σ’ αυτή την περίπτωση κατέρρευσε ο κυβερνητικός μύθος, ότι από το 2012 που θα μεταστραφεί το οικονομικό κλίμα και από την «ύφεση» θα περάσουμε στην ανάπτυξη, θα περάσουμε σε αποκλιμάκωση του χρέους της Κεντρικής κυβέρνησης.

Από την προσεκτική εξέταση αυτών των δύο περιόδων, από το 1997 μέχρι το Μάρτη του 2004 και από το Μάρτη του 2004 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2009, καταρρέει ακόμη και ο άλλος κυβερνητικός μύθος, ότι πρέπει να υλοποιηθούν τα Μνημόνια και να «κινεζοποιηθεί» ο ελληνικός λαός προκειμένου να μειωθούν τα χρέη και τα δημόσια ελλείμματα. Γιατί καταρρέει; Γιατί πρώτον οι Κομισάριοι και οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ γνώριζαν ότι τα ελλείμματα αυξάνονται και παρολαυτά δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά για τη λήψη μέτρων και Μνημονίων. Γιατί δεύτερον γνώριζαν ότι το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης αυξάνεται ορμητικά και παρολαυτά έβαζαν την Ελλάδα στην ΟΝΕ και δέχονταν τους ισχυρισμούς των δύο κυβερνήσεων ότι μειώνονται τα ελλείμματα και το χρέος.

Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, για μια φορά ακόμη, η θέση μας ότι το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να «κινεζοποιηθεί» το ελληνικό προλεταριάτο.

Την περίοδο 1991-2011 πληρώσαμε ως τοκοχρεολύσια στο χρηματιστικό κεφάλαιο 664.3 δισ. ευρώ, που είναι ποσό εξωφρενικά τεράστιο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να πληρώσουμε και άλλα τοκοχρεολύσια. Αρκετά μας καταλήστεψαν το διεθνές χρηματιστικό και το ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο. Και είναι πραγματικά εξωφρενικό που διάφοροι, παριστάνοντας τους αριστερούς και τους ριζοσπάστες, προτείνουν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου και άλλα τέτοια αντιδραστικά εργαλεία, για να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, μέσα στην υπάρχουσα συνταγματική τάξη, μπορεί να βρεθεί λύση προς όφελος του ελληνικού λαού, χωρίς να… αδικήσουμε και τους δανειστές.

Μετατρέπουν έτσι ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα της εξάρτησης και της ληστρικής-τοκογλυφικής εκμετάλλευσης από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, σε λογιστικό ζήτημα. Χωρίζουν το χρέος σε «νόμιμο» και σε «παράνομο», σπρώχνοντας τον ελληνικό λαό στην παγίδα της διαχείρισης του χρέους μέσα στα αστικά πλαίσια.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει ν’ αναγνωρίσει το χρέος, το οποίο είναι προϊόν καταλήστευσής του. Ο ελληνικός λαός πρέπει να σταματήσει να πληρώνει το χρέος. Αυτό θα γίνει πράξη μόνο ως συνέπεια της προλεταριακής επανάστασης.

Γεράσιμος Λιόντος