Μια επιλογή... σε αναμονή

Από το Μαρικάκι

Το κλίμα αυτής της δεύτερης προεκλογικής περιόδου μάλλον διαφέρει θεαματικά από εκείνο προ της 6^ης Μαϊου. Σε επίπεδο ψυχολογίας, μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δείχνει να έχει απελευθερωθεί από τους φόβους που καλλιεργεί η κυρίαρχη τρομοκρατία των διλημμάτων που υπονοούν ότι «πας μη μνημονιακός, βάρβαρος». Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζοντας ακριβώς αυτή την ανάγκη για ελπίδα, ύστερα από δυο χρόνια απελπισίας και αδιεξόδου, ενίσχυσε το κοινωνικό ρεύμα  που το ανέδειξε σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων μετά την 6^η Μαϊου, προβάλλει πλέον ως «φαβορί» στις κάλπες της 17^ης Ιουνίου.  Τα υπόλοιπα κόμματα εμφανώς τον «αντιπολιτεύονται» αναγορεύοντάς τον ήδη από την προεκλογική περίοδο σε δυνάμει κυβερνητική παράταξη , το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ έχει κορυφωθεί και ο Τσίπρας τυγχάνει αντιμετώπισης επόμενου πρωθυπουργού, την ώρα που τα ελληνικά συγκροτήματα ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν ως «Εωσφόρο» δικαιώνοντας την ατζέντα του κατά της διαπλοκής.

Όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, και συντηρητικού εννοείται, εμφορείται από τη λογική «τους άλλους τους είδαμε, πλέον τι έχουμε να χάσουμε», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κοινωνία κινείται προς τα αριστερά, όπως ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να πιστεύουν. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ πιθανό το «ποτάμι» να μη γυρίσει πίσω και όσοι εκ των ιθυνόντων του ΣΥΡΙΖΑ το αντιλαμβάνονται αυτό στην καλύτερη προετοιμάζονται, στην χειρότερη προβληματίζονται και ανησυχούν.

Από εκεί και πέρα, όλα είναι ανοιχτά.

Ένα ερώτημα που θα μπορούσε να θέσει κανείς σε αυτή τη φάση είναι αν όπως σημαντική μερίδα της κοινωνίας μετακινήθηκε από το φόβο στην απόρριψη της εξίσωσης «ευρώ ίσον μνημόνιο» και στην υιοθέτησης της θέσης «ευρώ με όριο στις θυσίες» μπορεί αύριο να είναι σε θέση να συζητήσει χωρίς φόβο και την οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ.

Επί της ουσίας η συζήτηση έχει περιστραφεί γύρω από το αν η έξοδος από το ευρώ είναι δυνατή ή όχι, αν οι εκβιασμοί της ευρωηγεσίας είναι μπλόφα ή όχι, και λιγότερο έως καθόλου αν συμφέρει τη χώρα ή όχι. Είναι μια συζήτηση ταμπού πάνω σε μια επιλογή που απορρίπτεται πριν καν συζητηθεί και όλη την προηγούμενη διετία έχει στιγματιστεί ως "μη επιλογή" από όλους σχεδόν τους πολιτικούς παίκτες. Στην πραγματικότητα η συζήτηση για την πιθανότητα εξόδου από το ευρώ  και τις προοπτικές της στην εγχώρια σκηνή δεν έχει γίνει,(τουλάχιστον όχι με όρους νηφαλιότητας αλλά με τη στόχευση τα όποια επιχειρήματα υπερ της να "ξεδοντιαστούν" υποτίθεται) καθώς αφενός μεν ο δημόσιος διάλογος ορίζεται από την υστερία της πολιτικο οικονομικής και τραπεζικής ελίτ, αφετέρου με ευθύνη της αριστεράς η σχετική κουβέντα αποφεύγεται και όταν τίθεται στο τραπέζι γίνεται με ιδεολογικούς και όχι πραγματιστικούς όρους, με αποτέλεσμα η κυρίαρχη κινδυνολογία, εκουσία ή ακούσια να αναπαράγεται και από τους κόλπους της. Ωστόσο, η μεταβατική περίοδος που διανύουμε ίσως είναι πιθανό να "ανοίγει αυτιά" και σε αυτή τη συζήτηση. Βεβαίως, πολλά από εδώ και στο εξής θα εξαρτηθούν από την έκβαση της όποιας διαπραγμάτευσης λάβει χώρα στο μεγαλύτερο του εθνικού γήπεδο αυτό της ΕΕ και της ευρωζώνης...