Θα γίνει... πρωθυπουργός;

Του Νίκου Χατζηνικολάου

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Παπαδήμου, παρά τον ελάχιστο χρόνο παραμονής της στην εξουσία, δυστυχώς πρόλαβε ήδη να απολέσει μερικές πολύ σημαντικές ευκαιρίες παραγωγής χρήσιμου έργου, αλλά και ορισμένες εξίσου ή ίσως και περισσότερο σημαντικές ευκαιρίες δημιουργίας προϋποθέσεων, που απαιτούνται για τη μελλοντική επίτευξη αξιόλογων στόχων και αποτελεσμάτων. Η πρώτη και σημαντικότερη ευκαιρία που έχασε ο νέος πρωθυπουργός ήταν η ευκαιρία να... σχηματίσει κυβέρνηση! Οσο και αν φαίνεται παράδοξο, δεν το έπραξε! Ο καθηγητής Παπαδήμος δεν επέλεξε ούτε τους υπουργούς-συνεργάτες του, ούτε τον αριθμό τους, ούτε καν τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του νέου σχήματος. Σε αντίθεση με τον νέο Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, που σχημάτισε κυβέρνηση μόνο με ένδεκα τεχνοκράτες υπουργούς που ο ίδιος επέλεξε, χωρίς παρεμβάσεις από τα κόμματα που τον στηρίζουν, ο δικός μας αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα να ηγηθεί ενός πολυάριθμου, δυσλειτουργικού και επί της ουσίας αναποτελεσματικού σχήματος που του επέβαλαν οι πολιτικοί αρχηγοί. Και βέβαια, τα αποτελέσματα είναι ήδη φανερά...

Η ΕΙΚΟΝΑ της νέας κυβέρνησης, παρότι κάνει ακόμη τα πρώτα της βήματα, δημιουργεί την αίσθηση της πολιτικής κόπωσης. Εμφανίζει έντονα και ανησυχητικά συμπτώματα ασυνεννοησίας, τριβών, συγκρούσεων και εν τέλει παρακμής, τα οποία συνήθως παρουσιάζονται μετά από μακρά διαδρομή και πάντως όχι με το... καλημέρα! Υπουργοί διαφωνούν μεταξύ τους δημόσια για την ουσία της ακολουθητέας πολιτικής, αλλά και για τα... γραφεία τους! Κόμματα της συμπολίτευσης κάνουν... αντιπολίτευση, ενώ οι εσωκομματικές έριδες των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ μεταφέρονται καθημερινά στο εσωτερικό της κυβέρνησης, με το πρόσχημα των πολιτικών διαφωνιών για θέματα κυβερνητικής καθημερινότητας. Και βέβαια, πολιτικοί αρχηγοί απειλούν με έξοδο από την κυβέρνηση, για να επηρεάσουν τις αποφάσεις της σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Ολα αυτά συνθέτουν πολιτικά την «κινούμενη άμμο» πάνω στην οποία κινείται και προχωρά, με βραδείς ρυθμούς και αβέβαια βήματα, η κυβέρνηση συνεργασίας του καθηγητή Παπαδήμου. Ο Θεός να την πει κυβέρνηση... Και ο Θεός να την κάνει συνεργασία...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ και το βασικό πρόβλημα του νέου κυβερνητικού σχήματος. Δεν πρόκειται περί... συνεργασίας, αλλά περί χαλαρής... «συνομοσπονδίας» κομμάτων, με μοναδικό σκοπό την εκταμίευση της έκτης δόσης και τη σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης, που θα εξασφαλίσει τα προς το ζην της χώρας μέχρι το 2020. Η ανάγκη για το... «μπαγιόκο» και μόνον αυτή οδήγησε τα κόμματα στο τραπέζι της συνεννόησης. Οχι η κατανόηση της σκληρής και αναπόδραστης πραγματικότητας, που επιβάλλει την εθνική ομοψυχία και συστράτευση. Αυτή, λοιπόν, η κυβερνητική συνεργασία που οικοδομήθηκε δεν έχει ισχυρά θεμέλια. Οι κυβερνητικοί εταίροι δεν συζήτησαν, ούτε συζητούν για την ουσία της πολιτικής που πρέπει να ασκηθεί. Δεν συζήτησαν, ούτε συζητούν για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα στα μεγάλα ανοικτά μέτωπα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Και αυτό δεν είναι μόνον ευθύνη των πολιτικών κομμάτων που μετέχουν ή απλώς στηρίζουν την κυβέρνηση και των ηγεσιών τους. Είναι και ευθύνη του νέου πρωθυπουργού, ο οποίος οφείλει τώρα να οργανώσει και να διευθύνει έναν διαρκή εθνικό διάλογο, μέσα από τον οποίο θα προκύπτουν σημεία σύγκλισης και κοινής δράσης.

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι δεν θα πάψουν να αλληλοϋποβλέπονται και να αλληλοϋπονομεύονται μέχρι τις επόμενες εκλογές, οπότε και αν γίνουν τελικά αυτές. Ομως, τουλάχιστον στον χρόνο που απομένει μέχρι τότε, είναι εθνική ευκαιρία να συνεννοηθούν και να πραγματοποιήσουν δυο - τρεις μεγάλες αλλαγές, με υψηλό πολιτικό κόστος αλλά και μεγάλο όφελος για τη χώρα, που καμιά μονοκομματική κυβέρνηση δεν τόλμησε στο παρελθόν και δεν θα τολμήσει στο μέλλον. Η προχθεσινή άρση του καμποτάζ στις κρουαζιέρες, για παράδειγμα, ήταν μια εξαιρετικά θετική απόφαση, που θα έπρεπε να έχει ήδη ληφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν πολλές ανάλογες πρωτοβουλίες που μπορεί και πρέπει να λάβει ο νέος πρωθυπουργός, πείθοντας τα κόμματα, αν θέλει η ολιγόμηνη παραμονή του στην εξουσία να αφήσει θετικό ιστορικό αποτύπωμα.

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Παπαδήμος είχε μόλις προχθές μία ιστορική ευκαιρία να γίνει πράγματι... πρωθυπουργός. Αρκούσε η αποπομπή από την κυβέρνηση του καθ’ έξιν πλέον υβριστού των Ελλήνων πολιτών Θεοδώρου Πάγκαλου, μετά τα πρόσφατα... γαλλικά του. Δυστυχώς, δεν το έπραξε. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι εξίσου ανεκτικός με τον επόμενο υπουργό που θα υπονομεύσει τη συνοχή και την εικόνα της κυβέρνησής του. Και, κυρίως, ας ελπίσουμε πως θα αντιληφθεί ότι στη σημερινή κρίσιμη πολιτική συγκυρία, τρεις μήνες είναι μεγάλος και πυκνός πολιτικός χρόνος, ικανός να σώσει ή να καταστρέψει και τη χώρα και τον ίδιο...


ΠΗΓΗ: real.gr