Πολιτική φτώχεια...

Του Νίκου Χατζηνικολάου

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ούτε η διαδικασία του κουρέματος των ομολόγων, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ούτε ο καθορισμός της ημερομηνίας των επόμενων εθνικών εκλογών, που αποτελεί «μήλον της Εριδος» των κομμάτων, ούτε βέβαια η εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, που εξελίσσεται -ερήμην της κοινωνίας- σε μικροπολιτικό θρίλερ για γερά νεύρα. Το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι η ταχεία και αποτελεσματική αντιμετώπιση των δραματικών επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στη ζωή και την καθημερινότητα των Ελλήνων, καθώς και στην ενότητα και τη συνοχή της κοινωνίας μας. Η ανεργία, που έχει εκτοξευτεί στα ύψη, η δραματική μείωση των εισοδημάτων, που οδηγεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην ανέχεια, και τα λουκέτα σε χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούσαν μέχρι πρότινος τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, συνθέτουν ένα εκρηκτικό σκηνικό εθνικής κατάρρευσης. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για πραγματικό εφιάλτη! Η καταγεγραμμένη επισήμως, από την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, ανεργία έφθασε τον Οκτώβριο του 2011 το 18,2%. Μέσα σε ένα χρόνο έχασαν τις δουλειές τους 303.768 συμπολίτες μας, ενώ ο συνολικός αριθμός των ανέργων έφθασε, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τους 903.525. Το χειρότερο είναι ότι ένας στους δύο νέους βρίσκεται σήμερα εκτός παραγωγικής διαδικασίας... Στις ηλικίες 15-24, για παράδειγμα, σημειώνεται αρνητικό ρεκόρ, με την ανεργία να φθάνει στο 45,5%! Και βέβαια, όλοι γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Οι επίσημοι αριθμοί είναι... πειραγμένοι. Καταγράφουν μόνον όσους θεωρεί ανέργους ο ΟΑΕΔ, με βάση τα αυστηρά κριτήρια που έχει θέσει. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, έμποροι και επιτηδευματίες, που έβαλαν λουκέτο στα μαγαζιά και στα γραφεία τους, δεν προσμετρώνται. Οπως επίσης δεν καταγράφονται ως άνεργοι και όσοι κάνουν ένα ή δύο μεροκάματα την εβδομάδα... ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ αύξησης της ανεργίας, όμως, δεν είναι οι μόνοι που αποκαλύπτουν σε ποια δραματική θέση βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, μετά από δύο χρόνια στο Μνημόνιο. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, από το 2009 μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου του 2011, έφθασε τις 1.727, ενώ τους ένδεκα μήνες του περασμένου χρόνου ήταν 598! Μιλάμε για ανθρώπινες απώλειες που κανονικά υπάρχουν μόνο σε περίοδο πολέμου! Και βέβαια, ενδεικτικό του βάθους της κρίσης είναι επίσης το γεγονός ότι τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής και του Δήμου Αθηναίων αυξήθηκαν τον τελευταίο καιρό κατά 40%. Περισσότεροι από 13.500 συμπολίτες μας, στο κέντρο της πρωτεύουσας, τρώνε καθημερινά σε αυτά τα συσσίτια... Και πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, αξιοπρεπείς και περήφανους, που η κρίση τούς οδήγησε στην ανέχεια. Αλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι οι νεόπτωχοι στη χώρα μας αυξάνονται και πληθύνονται ταχύτατα. Και να σκεφθεί κανείς ότι ήδη από το 2010 είχαμε το αρνητικό ρεκόρ στην ευρωζώνη, με το 20% του ελληνικού πληθυσμού να βρίσκεται στο κατώφλι ή σε κίνδυνο φτώχειας... ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ του δραματικού εθνικού αδιεξόδου, που δημιουργούν τα στοιχεία αυτά, επιτείνει το γεγονός ότι τα κόμματα που μετέχουν στη σημερινή κυβέρνηση δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί την έκταση και την οξύτητα του προβλήματος. Αν την είχαν αντιληφθεί, θα είχαν μειώσει και όχι... αυξήσει τις κρατικές επιχορηγήσεις προς τα ταμεία τους. Θα είχαν μειώσει και όχι... αυξήσει τις σπατάλες του αδηφάγου και διεφθαρμένου κράτους μας, που έχουν καταλάβει και νέμονται οι κομματικοί τους στρατοί. Αν την είχαν αντιληφθεί, θα είχαν φέρει στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου τη φτώχεια, την ανεργία, τα λουκέτα και την προϊούσα αποσύνθεση του κοινωνικού μας ιστού. Οχι τις ανούσιες μικροκομματικές τους τριβές και αντιθέσεις, ούτε τα εσωκομματικά και τα προσωπικά τους παιχνίδια. ΑΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού και οι ηγεσίες τους είχαν αντιληφθεί ότι η κοινωνία μας έχει φθάσει στην ώρα μηδέν και ότι η ανέχεια θα φέρει σύντομα λαϊκή έκρηξη, θα έβρισκαν τη δύναμη και τον τρόπο να διαπραγματευτούν σκληρά με τους δανειστές μας και να ακυρώσουν τις νέες μεθοδεύσεις τους για ακόμη πιο σκληρή, πολύχρονη λιτότητα, που θα οδηγήσει αναπόδραστα τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, δηλαδή στον οικονομικό θάνατο και στην κοινωνική αποσύνθεση. Δυστυχώς, όμως, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι σήμερα δεν διαθέτουμε την πολιτική ηγεσία που οι καιροί και οι συνθήκες απαιτούν. Μακάρι να διαψευστούμε...

ΠΗΓΗ: http://www.real.gr