Παρακολουθώ από την περασμένη Κυριακή την ένταση, την κατάπληξη, τον αποτροπιασμό, την αγωνία, τον φόβο, την οργή και άλλα πολλά έντονα συναισθήματα για την εκρηκτική άνοδο της «Χρυσής Αυγής».
Και μια τάση των περισσότερων, υποσυνείδητη προφανώς, να καταδικάσουμε έντονα την εξέλιξη αυτή, να στείλουμε στο πυρ το εξώτερο τους φασίστες που εξελέγησαν, μαζί με εκείνους που τους ψήφισαν.
Να καταλαμβάνει πολλούς ένας κρυφός θαυμασμός για την ανερχόμενη αοιδό, η οποία «άδραξε την ευκαιρία» να μας ενημερώσει μέσα από το Twitter της, ότι επιθυμεί να «πεθάνουν» τα μέλη και οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής».
Και αρκετοί να συμφωνούν με τα διαδικτυακά σχόλια ότι καλά έπαθε ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Μπογδάνος που ξυλοκοπήθηκε άγρια στα Εξάρχεια, επειδή λέει ο «Σκάι» προπαγανδίζει το μνημόνιο.
Και τι σχέση έχουν τα δύο περιστατικά;
Τι σχέση μπορεί να έχει μια τραγουδίστρια-σύμβολο των ψαγμένων της γενιάς της, με ένα ανερχόμενο συνάδελφο από ένα συστημικό μέσο ενημέρωσης;
Πίσω και από τα δύο ασύνδετα θέματα που λάτρεψαν τις τελευταίες μέρες τα «μπλογκς» στο διαδίκτυο, υπάρχει ένας υπόστρωμα βίας που εκκολάπτει το «αυγό του φιδιού» ύπουλα και σταδιακά.
Άκουγα συναδέλφους μου να κρυφογελούν ή να δηλώνουν ενθουσιασμένοι για τα μπουκάλια που έτρωγε στο κεφάλι ο Γιώργος Νταλάρας στην πρόσφατη απόπειρα να τραγουδήσει στις γειτονιές της Αθήνας.
«Καλά να πάθει, μας τα έπρηξε τόσα χρόνια» δηλώνουν αυτάρεσκα….
Και αναρωτιόμουν που είναι οι αξίες της ανοχής στην διαφορετική άποψη, της κατανόησης, της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, του ουμανισμού που συντρόφευσαν την αριστερή παιδεία των νεανικών μου χρόνων;
Πόσο χωράει το μίσος, η βία, η απειλή της σωματικής ακεραιότητας του οποιουδήποτε με μια άλλη άποψη, με την προοδευτική σκέψη, με τη δημοκρατική κουλτούρα;
Εξουδετερώνοντας τον άλλο, κατεβάζοντας τον από τη σκηνή δικαιώνονται οι αγώνες μας;
Χτίζοντας με τσιμεντόλιθους τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο υπερασπιζόμαστε το άσυλο, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ταξική πάλη στα πανεπιστήμια;
Εμποδίζοντας την αστυνομία να παρέμβει στο απύθμενο εμπόριο ναρκωτικών στις φοιτητικές εστίες προασπιζόμαστε τη δημοκρατία;
Όσοι υποστηρίζουν το μνημόνιο πρέπει να «πεθάνουν» επειδή οι περισσότεροι εκτιμούν ότι είναι αδιέξοδο και μας οδηγεί στην εξαθλίωση;
Και αυτή που έχουν άλλη άποψη και προπηλακίζονται και «απειλούνται» υπόγεια, με δήθεν χιούμορ, με εξόντωση αυτόματα δεν θα αμυνθούν, δεν θα βγάλουν νύχια; Κάποιος δεν τους στέλνει στη φωλιά του φιδιού;
Ζω κοντά στην πλατεία Αμερικής εδώ και οκτώ χρόνια, μετά από 25 χρόνια παραμονής μου στα Εξάρχεια.
Υπάρχουν στιγμές τα τελευταία χρόνια που νοιώθω ότι ζω στην Ντάκα του Μπαγκλαντές ή στη Μπουρκίνα Φάσο.
Η αριστερή κουλτούρα μου δεν με αφήνει να καταγγείλω την παράνομη λειτουργία τζαμιού τρεις πολυκατοικίες πιο κάτω.
Η δημοκρατική μου αγωγή με ανάγκασε να μπω στη μέση για να ξεφύγει ο καχεκτικός Αφγανός από τις μπουνιές και τις κλωτσιές του εξοργισμένου μπακάλη, που τον μάτωσε επειδή έκλεψε ένα σαλάμι για να φάει, ένα βράδυ Κυριακής στην Αριστοτέλους.
Η αριστερή μου συνείδηση με κάνει να το βουλώνω όταν συχνά τα βράδια του καλοκαιριού πέφτει ξύλο στον δεύτερο (στη διπλανή πολυκατοικία), τις στιγμές που ανακατεύεται η μπύρα και η τεστοστερόνη στο αίμα 15 αγοριών από την Αφρική.
Θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συχνά «στριμώχνομαι» για να αποδεχτώ την εξάπλωση της επιχειρηματικότητας των Ινδών στη γειτονιά μου.
Πιάνω τον εαυτό μου να κρύβω το ακριβό μου τηλέφωνο όταν κυκλοφορώ το βράδυ έξω από το σπίτι μου.
Κοιτάω συχνά πίσω μου όταν ακούω βήματα να με ακολουθούν…
Και καμαρώνω το χιλιοτρακαρισμένο (δεκαετίας) αυτοκίνητο μου που δεν γυρίζει να το κοιτάξει ούτε και ο νεοεισερχόμενος Σομαλός μετανάστης.
Συνοδεύω ως το αμάξι τις ασυνόδευτες φίλες που με επισκέπτονται βράδυ.
Δεν σκέφτηκα όμως ούτε μια στιγμή να «πεθάνουν» οι μετανάστες.
Δεν διανοήθηκα ούτε για μια στιγμή ότι πρέπει να φύγουν όλοι, να «καθαρίσει» η γειτονιά μου, μπας και ανέβει η αξία του σπιτιού μου, που θα πρέπει να ξεχρεώνω ως τα 70 μου ( αν ζω και αν δεν μου το έχει πάρει η τράπεζα τα επόμενα χρόνια).
Εγώ ο οπαδός της πολυπολιτισμικότητας, ο ταξιδευτής στα βάθη του τρίτου κόσμου, όπου η φτώχια και εξαθλίωση σε αρπάζει από το λαιμό και σου κόβει την ανάσα, έχω συχνά αναρωτηθεί πόσες ευθύνες έχει η Αριστερά γι αυτήν την θολή, την αμήχανη θέση ανοχής απέναντι στην υπερδιόγκωση της ελληνικής κοινωνίας από τους μετανάστες.
Μιας Αριστεράς, η οποία από ιδεολογικό καταναγκασμό αρνείται να μιλήσει για την ανάγκη ελέγχου της ροής τους, για την ανάγκη διασποράς τους, ώστε να μην δημιουργούν γκέτο στις μεγαλουπόλεις.
Ναι, η Αριστερά, από ιδεολογική αγκύλωση και φόβο μην κατηγορηθεί για εγκατάλειψη των δημοκρατικών – ανεκτικών – ουμανιστικών αρχών της, αρνείται να πει καθαρά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να χωρέσει όλους τους απελπισμένους του κόσμου τούτου που θέλουν να την προσπεράσουν για τον παράδεισο της Ευρώπης.
Και ότι καταγγέλλοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και το «Δουβλίνο ΙΙ» δεν καθαρίζει.
Αρνείται να παραδεχτεί ότι έχει ευθύνες για τις μισές και άτολμες θέσεις της απέναντι σ΄ ένα φαινόμενο, που δημιουργεί φόβο, θυμό και οργή στους πολίτες.
Στο όνομα της δημοκρατικότητας ανοίγει την πόρτα της φωλιάς του φιδιού σε κάθε «αδύναμο» ή «άμυαλο» απελπισμένο κάτοικο. Σε κάθε υποκριτή που αρνείται να δει τη συνεισφορά των μεταναστών στην βιοτική ανάπτυξη του τόπου την τελευταία εικοσαετία. Σε κάθε εφησυχασμένο πολίτη που αφού ξεζούμισε κάθε Αλβανό χτίστη, Μολδαβή νοσοκόμα και Σομαλή υπηρέτρια ψηφίζει «Χρυσή Αυγή» για να ξεκουμπιστούν όλοι οι ξένοι και να μείνουμε ξανά μεταξύ μας…
Και με ταλανίζει η σκέψη πόσο βαθιά υποκριτικό είναι να δηλώνεις ανεκτικός απέναντι στους λαθρομετανάστες γιατί είσαι δημοκράτης και όχι κανά τσογλάνι φασισταριό και από την άλλη να υπερηφανεύεσαι ότι πίεσες μέχρι εκβιασμού την μάνα σου και τον πατέρα σου να μην ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
Και κρυφογελάς και με άνεση δημοσιεύεις στο facebook την αφίσα που καλούσε να κλειδώσουμε μέσα τους ηλικιωμένους για να μη ψηφίσουν δικομματισμό.
΄Η να θέλεις να πεθάνουν οι «Χρυσαυγίτες» που θέλουν να τελειώσουν με κάθε τρόπο με τους λαθρομετανάστες.
Δηλώνοντας αθεράπευτα δημοκράτης, ειρηνιστής και πολέμιος της σωματικής, λεκτικής και προσωπικής βίας, πιστεύω εν κατακλείδι ότι η βία έχει πολλά πρόσωπα και πολλές εκφράσεις. Και όλες μας δηλητηριάζουν σιγά σιγά.
Δεν ξέρω αν όλοι μαζί επιχειρούμε να πείσουμε ότι έχει ήδη συντελεστεί η ρήση του Ισαάκ Ασίμωφ: «Η βία είναι το τελευταίο επιχείρημα των αποτυχημένων…»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου