OΤΑΝ ΠΡΙΝ από πέντε μήνες, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2011, επιλέξαμε στη στήλη αυτή τον τίτλο «Πολιτική χρεωκοπία» δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο γρήγορα θα αναγκασθούμε από την επικαιρότητα να τον χρησιμοποιήσουμε και στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας... Γράφαμε τότε ότι «η βαθιά κρίση που πλήττει τη χώρα μας είναι πρωτίστως πολιτική και δευτερευόντως οικονομική» και ότι για την πλειονότητα των πολιτικών μας «οι καρέκλες και τα εγώ τους παραμένουν σημαντικότερα από τη σωτηρία της πατρίδας». «Δεν αντιλαμβάνονται», επισημαίναμε, «ότι με τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα, σύντομα τα αξιώματα που τώρα ονειρεύονται θα είναι κοστούμια αδειανά! Και οι ίδιοι σκιάχτρα και απολιθώματα του πιο μαύρου και αποκρουστικού εθνικού μας παρελθόντος, παραδομένοι στη χλεύη των επόμενων γενεών, το μέλλον των οποίων υποθηκεύουν και ναρκοθετούν σήμερα...». ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ να στεγνώσει η μελάνη, το άρθρο εκείνο επιβεβαιώθηκε πλήρως. Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης. Η αξιοπιστία του έχει φθάσει στο ναδίρ. Και όσα από τα πρόσωπα που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στην πολιτική μας σκηνή είναι ακόμη στα πράγματα, αντιμετωπίζονται από τους πολίτες με τρόπο έντονα απαξιωτικό. Ελάχιστοι πολιτικοί έχουν απομείνει έξω από το «κάδρο» της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Και καθημερινά προστίθενται και άλλοι. Για πρώτη φορά, από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα, η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται αποφασισμένη να τους αλλάξει όλους και να τα αλλάξει όλα. Δημιουργεί με τη σειρά της τώρα το δικό της «μνημόνιο», ώστε όταν σύντομα στηθούν οι κάλπες να θυμάται καλά τις μοιραίες πράξεις και τις... παραλείψεις, τα σκόπιμα «λάθη» και τις «αβλεψίες», τις μικρές και τις μεγάλες προδοσίες, με ονόματα και... διευθύνσεις! ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ γνωρίζουν πια ότι εκτός από τις πολιτικές εντυπώσεις, που με ιδιαίτερο ζήλο καλλιεργούν νυχθημερόν οι κομματικοί μηχανισμοί και οι αρχηγοί τους, υπάρχει και η ουσία, δηλαδή το πραγματικό έργο που παράγουν ή δεν παράγουν προς όφελος της χώρας και των κατοίκων της. Γνωρίζουν ότι εκτός από τις μεγαλόστομες και «ανέξοδες» διακηρύξεις υπέρ ή κατά του Μνημονίου και της τρόικας, εκτός από το «θέατρο» των συνεχών ελιγμών και των τακτικισμών, υπάρχει και το πεδίο της πραγματικής πολιτικής, στο οποίο όλα κρίνονται με βάση την ουσιαστική συμβολή των πολιτικών δυνάμεων και των ηγεσιών τους στην αντιμετώπιση και την επίλυση των ζωτικών μας εθνικών προβλημάτων. Γιατί βέβαια, εκτός από τη μάχη ανάμεσα στο Μνημόνιο και το... αντιμνημόνιο, υπάρχει και η μάχη ανάμεσα στην ικανότητα και την ανικανότητα! Στα λόγια είναι όλοι δυνατοί... Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ τραγική εικόνα της χώρας μας, που για πέμπτο συνεχή χρόνο βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην ύφεση, δεν οφείλεται μόνο στο κακό, κάκιστο Μνημόνιο, ούτε μόνο στους... άθλιους δανειστές, που πράγματι επέδειξαν και επιδεικνύουν εξοργιστικά αρνητική στάση απέναντι στην Ελλάδα. Οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στην εξίσου εξοργιστική ανικανότητα του πολιτικού μας προσωπικού. Είναι δυνατόν δυο χρόνια τώρα το ΠΑΣΟΚ, που το δημοσκοπικό του ποσοστό έφτασε πλέον κάτω από το μισό του ποσοστού της ανεργίας στη χώρα, να μην έχει κάνει ούτε μια αποκρατικοποίηση; Είναι δυνατόν ο ευρύτερος δημόσιος τομέας να εξακολουθεί να παράγει διαρκώς ελλείματα και να μην κάνουν τίποτε, την ίδια στιγμή που στραγγαλίζουν την ιδιωτική οικονομία, οδηγώντας με συνεχείς φορολογικές αφαιμάξεις χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στο λουκέτο και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο; Δεν είναι προφανές ότι αν είχαν κλείσει οι μισές έστω μαύρες τρύπες της κρατικής σπατάλης, δεν θα είχαμε φθάσει σε ένα τόσο σκληρό και απάνθρωπο δεύτερο Μνημόνιο; Τόσο δύσκολο ήταν να το καταλάβουν; Και τι έκαναν, αλήθεια, για την ανάπτυξη, εκτός από το να την... πιπιλάνε σαν καραμέλα στις ομιλίες και στις δηλώσεις τους; Ποια πρωτοβουλία πήραν; Ποιο έργο, που θα αναζωπύρωνε την οικονομική δραστηριότητα οραματίστηκαν; Και ποιο έβαλαν μπροστά; ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι εκτός από την τρόικα και το Μνημόνιο, πίσω από τη σημερινή άθλια εικόνα της χώρας βρίσκεται και η τραγική ανικανότητα των πολιτικών που μας κυβέρνησαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις και η δόλια εξυπηρέτηση μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων όσων στελέχωναν και στελεχώνουν τους διεφθαρμένους μηχανισμούς εξουσίας των κομμάτων, που κυριάρχησαν στη χώρα τα τελευταία 38 χρόνια. Ηρθε η ώρα να τους ξεριζώσουμε! Οπως μου έγραψε προχθές ένας φίλος στο twitter, ήρθε η ώρα να ανοίξει το κλειστό επάγγελμα του πολιτικού... |
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου