Αρχηγοί για κλάματα ή για… πέτρες;

• Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Αυτές τις μέρες στην πατρίδα μας συμβαίνουν πράματα και θάματα. Ζούμε καταστάσεις που οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί ποιητές θα ήταν αδιανόητο να «συλλάβουν» και να μεταφέρουν στη σκηνή.

Μέσα σε απόλυτη φτώχεια, με τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα να περικόπτονται ολοένα, μέσα σε ακραία καιρικά φονικά φαινόμενα, ο λαός γράφει Ιστορία με χρυσά γράμματα.

Οι πολιτικοί αρχηγοί τουναντίον με μαύρα.

Αυτό είναι που τρόμαξε και τους δανειστές μας, και τους ευρωπαίους και τους ασιάτες, και τους αφρικανούς, και τους αμερικανούς και τους αυστραλούς και τους εξωγήϊνους.

«Αυτός ο λαός ο μικρός ο μεγάλος» όπως τον σκιαγράφησε ο Γιάννης Ρίτσος, ο αείμνηστος ποιητής της Ρωμιοσύνης τρέχει ακούραστα στους άστεγους με κλινοσκεπάσματα και τρόφιμα, στους νεόπτωχους με συσσίτια, ερανικές επιτροπές, παντοειδή στήριξη.

Δόξα τω Θεώ, στην Ελλάδα, το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, από το υστέρημα του φτωχού Έλληνα, διατηρούνται στη ζωή και οι άστεγοι, και οι πλημμυροπαθείς και οι αναξιοπαθούντες όλοι.

Ελάχιστες φορές μεταπολεμικά, είδαμε παρόμοιες σκηνές.

Ένας λαός που αιμορραγεί με το χειρότερο τρόπο, βλέποντας τους νέους να παίρνουν των ομματιών τους και να ξενιτεύονται, ένας λαός που πνίγει το κλάμα, ατενίζοντας με τις όσες δυνάμεις του απέμειναν το μέλλον, πορεύεται. Συνεχίζει να πορεύεται.

Στην απέναντι όχθη, οι ταγοί του λαού.

Μέσα στη χλιδή, το απυρόβλητο, την ανυπαρξία, την ανυποληψία.

«Εις οιωνός άριστος. Αμύνεσθαι πέρι κόμματος».

Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας στη νέα γενιά.

Σπλάχνα.

Τζάκια.

Οικογενειοκρατία.

Οφίκια.

Καρέκλες.

Μίζες.

Παραλυσία.

Βιτρίνα της χώρας όσοι και όσες πρωτοστατήσανε για κάτι τέτοια.

Εξώφυλλα στα περιοδικά, λαϊκοί ήρωες στα κανάλια. Πρωτοστάτες και προστάτες.

Η λαϊκή οργή θα είναι άπειρα μεγαλύτερη απο ότι την περιέγραψε πριν λίγες μέρες ο Αρχιεπίσκοπος. Αυτή τη λαϊκή οργή, τρέμουν οι Δυτικοί.

Το χρέος δεν το προσμετράνε τόσο, όσο θέλουν να μας το παρουσιάζουν.

«Του σίδερου και του κάρβουνου και του πορφυρού χαλκού και όλων των πραγμάτων η μοίρα θα αλλάξει. Ένα πρωΐ... στου δειλινού την άκρη...».

Επιφυλλίδα σε ένα από τα συγγράμματα του πολυβραβευμένου ποιητή της Τουρκίας Ναζίμ Χικμέτ.

Τον ύπνο τους έχουν χάσει οι αρχηγοί.

Ημέτεροι και αλλοδαποί.

Η λάβα από την έκρηξη της οργής του κόσμου θα κάνει την Αίτνα πυγολαμπίδα σύντομα.

Φυλαχτείτε. Θα ‘χουμε γιορτή. Ανάψαν οι φωτοβολίδες.