Να παραιτηθεί η κυβέρνηση της ...παραίτησης!

Είναι πράγματι περίεργο ότι αυτοί που υπέγραψαν τα καταστροφικά και σουρεαλιστικά μνημόνια σε κάποιες εκλάμψεις αυτοσυνείδησης και συγκαλυμμένης αυτομομφής (προφανώς) λένε τα ίδια που λέγανε από την αρχή πολλοί αρθρογράφοι και σχολιαστές στο antinews. Αλλά αυτό δεν ελαφρύνει την θέση τους, μάλλον την επιβαρύνει, διότι εκ προθέσεως πλέον και διαρκές καθίσταται το έγκλημά τους.

Κατάργησαν την μακροοικονομία, την λογιστική, την κοινή λογική, την αριθμητική και, το χειρότερο, τα ένστικτα αυτοσυντήρησης μια κοινωνίας.

Καταστρέφουν συστηματικά τα αντανακλαστικά που συντηρούν ένα έθνος και μία κοινωνία ως όλον, και όχι ως κοπάδι που άγεται και φέρεται από τον εκάστοτε βοσκό, ούτε ως άθροισμα αρπακτικών ατόμων που σπαράσσουν ότι βρουν και τελικά αλληλοσπαράσσονται.

Όλα αυτά άρχισαν πριν πολύ καιρό.

Την δεκαετία του ’80 οι ιδεολογίες καταργήθηκαν από το βόλεμα, τον διορισμό στο δημόσιο και τις επιδοτήσεις, την κλοπή δημόσιου χρήματος και την καταπάτηση. Το ατομικό βόλεμα έγινε Η ιδεολογία.

Την δεκαετία του ’90, η ευρω-φούσκα του σημιτισμού εκλαΐκευσε το life-style και έκανε ιδεολογία την κιτσοχλιδή. Ο δανεισμός ήταν εκ των ουκ άνευ, και όποιος δεν δανειζόταν για να έχει χρήμα που ρέει στα νυχτερινά κολαστήρια της πιο κακόγουστης “διασκέδασης” του πλανήτη, θεωρούνταν παλιοημερολογίτης.

Η μαζική είσοδος και ανοχή αφρο-ασιατικής προελεύσεως πληθυσμών και η πλύση εγκεφάλου για παραίτηση από την φύλαξη των συνόρων, το οποίο ήταν η πασοκική εκδοχή της “ανοικτής κοινωνίας” του Popper, κατέστησε την Ελλάδα ανοχύρωτη χώρα και οδήγησε στην περαιτέρω αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.

Την πρώτη δεκαετία του 2000, η παρένθεση Καραμανλή απλώς προσαρμόστηκε ήπια στο ιδρυμένο από το ΠΑΣΟΚ σύστημα.

Όλα αυτά σχεδόν εξηγούν γιατί αυτές οι γενιές που διαπαιδαγωγήθηκαν μέσα σε αυτό το φαύλο πολιτικό-κοινωνικό καθεστώς, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν αποτελεσματικά στα όσα εξωφρενικά έκανε η πολιτική ηγεσία τα 2 τελευταία χρόνια. Και λέω σχεδόν, διότι φοβάμαι ότι η αλλοίωση έχει προχωρήσει τόσο βαθιά, που ίσως έφτασε στα γονίδια. Ως γνωστόν, στις κοινωνίες δεν λειτουργεί άμεσα η δαρβινική επιλογή, όμως αυτό που γινόταν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η πλήρης αντιστροφή της δαρβινικής επιλογής. Το καθεστώς επέλεγε και προωθούσε τους χειρότερους. Στα πάντα. Τους βλακωδέστερους, τους ανηθικότερους, ακόμη και τους ασχημότερους (μην απορείτε, δείτε τις φάτσες που κυκλοφορούν στις ελληνικές σειρές – ομορφάντρες). Έτσι διέπλασε κατ΄εικόνα και καθ ομοίωσιν τις νέες γενιές: Με τα άπληστα ένστικτα του δανεισμού και της έτοιμης και εγγυημένης καταναλωτικής απόλαυσης, αλλά χωρίς ένστικτα αυτοσυντήρησης – ατομικής και κοινωνικής. Με βραχύβιες παρορμητικές εξάρσεις, αλλά χωρίς αποθέματα αντοχής για αγώνα διαρκείας.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου αντανακλά και στηρίζεται ακριβώς στην διάθεση της παραίτησης και της προσμονής των έτοιμων λύσεων. Απηχεί την κατάντια μιας κοινωνίας που συνήθισε στην ήσσονα προσπάθεια και στην μέγιστη απόλαυση και αποχαύνωση. Και δεν είναι περίεργο που αυτή η παθητικότητα μεταλλάσσεται αργά αλλά σταθερά σε μαζοχισμό.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έγινε για να “διαπραγματευθεί”, αλλά για να εφαρμόσει. Και για να εξουδετερώσει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν την υγιή αντίδραση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.

Το δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, ούτε Ευρώπη ή Β. Κορέα.

Το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε να είμαστε κοινωνία που αυτορρυθμίζεται και στοιχειωδώς ανεξάρτητη εθνική οντότητα, ή ένα πληθυσμιακό συνονθύλευμα που χρειάζεται αρμοστή και γκαουλάϊτερ μη μπορώντας να αυτοκυβερνηθεί.

Το δίλημμα είναι αν θα έχουμε στοιχειωδώς αυθύπαρκτη εθνική οικονομία, ή θα είμαστε συνεχώς υπό πτώχευση και εκκαθάριση, μέχρι τελικά να γίνουμε η Β. Κορέα των Ν. Βαλκανίων.

Μπορεί μία κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει την παραίτηση να διαπραγματευθεί;

Ασφαλώς όχι

Απαιτείται μία κυβέρνηση που εκφράζει την βούληση του λαού για πραγματική, και όχι εικονική διαπραγμάτευση.

Αν πάλι ο λαός επιλέξει τις πολιτικές δυνάμεις της παραίτησης, τότε θα είναι υπεύθυνος για την επιλογή του και τότε μπορεί ο όποιος κος Παπαδήμος ή Βενιζέλος να ισχυρίζεται ότι διαθέτει κάποια νομιμοποίηση. Όχι όμως τώρα.

Όλα όμως αυτά προϋποθέτουν την μόνη λύση που υπάρχει στο πολίτευμα που, υποτίθεται, ότι έχουμε:

Εκλογές.

ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr