 |
| Είναι κατά συνέπεια επείγον, να αλλάξει ρώτα ο τόπος... |
Οι πρόσφατες «συμφωνίες» αποτελούν μια νέα αρνητική ποιότητα στην πορεία της Ελλάδας.
Χαρακτηρίζεται από πλευρές με θεμελιακή σημασία. Κάτι που οι έχοντες και κατέχοντες, τροϊκανοί και διαπλοκή, φρόντισαν να εξαφανίσουν από τα φώτα της δημοσιότητας.
Αυτές οι πλευρές θα καθορίσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τις τύχες της Ελλάδας, τη διεθνή θέση και τους εσωτερικούς συσχετισμούς στην κοινωνία μας.
Σκόπιμα τις τελευταίες ημέρες το Κόμμα του Μνημονίου προσπάθησε να συγκεντρώσει την προσοχή όλων στο ζήτημα ποιάς μορφής και κατηγορία σύνταξης θα υποστεί το μεγαλύτερο κόψιμο. Με αυτό τον τρόπο εμφανίστηκαν οι πολιτικές μερίδες του να τσακώνονται, τα κανάλια να κάνουν κριτική, ενώ οι τραπεζίτες άρπαζαν δια περιπάτου τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις μετασχημάτιζαν σε στήριξη της δικής τους ιδιοκτησίας στις τράπεζες.
Με αυτό τον τρόπο, κατά προέκταση, διασφάλισαν και τον έλεγχο που έχουν ήδη αποκτήσει στα ΜΜΕ (καθότι κατέχουν τα μετοχοδάνειά τους). Συνοδευτικά, εμφάνισαν ως εθνική ανάγκη το να ελέγχουν τις τράπεζες και τα 120 δισεκατομμύρια του Ελληνικού λαού που δόθηκαν στα τραπεζικά ιδρύματα. Να σημειωθεί ότι η συνολική αξία στην αγορά αυτών των τραπεζών δεν υπερβαίνει τα 2,5 δισεκατομμύρια (δηλαδή, 2% της στήριξης που λαμβάνουν από τη λιτότητα σε βάρος των πολιτών). Ανάλογα, αποκρύφτηκε ο έλεγχος που θα ασκούν οι ξένοι τοκογλύφοι δια μέσου διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών επί της Ελλάδας.
Υποχώρηση της διεθνής θέσης της Ελλάδας – ανατροπή.
Η ουσία των συμφωνιών που έγιναν ως προς την διεθνή και ευρωπαϊκή θέση της Ελλάδας έχει δύο χαρακτηριστικά:
πρώτον, απώλεια εθνικής κυριαρχίας και μετατροπής της Ελλάδας σε γεωοικονομική άτυπη αποικία μιας ΕΕ που μετεξελίσσεται βαθμιαία σε γερμανική αυτοκρατορία. Σε ένα συγκρότημα κρατών, δηλαδή, με κέντρο και περιφέρεια, όπου το κέντρο θα ελέγχει ποικιλότροπα την δεύτερη, στην οποία κατατάσσεται η Ελλάδα, καθώς και με την διαβάθμιση δικαιωμάτων ανάμεσα στα κράτη μέλη.
Η δεύτερη μεγάλη ιδέα για την Ελλάδα του 20ου αιώνα, η ανάδειξή της σε τμήμα του ευρωπαϊκού κέντρου, συντρίβεται κάτω από τα βάρη άνομων συμφερόντων, πολιτικής ανικανότητας και νέου ραγιαδισμού.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι η Ελλάδα υποχωρεί κατά κράτος στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Η ΕΕ υπήρξε από τη δεκαετία του ογδόντα το άχυμα συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και δια μέσου αυτής στην παγκοσμιοποίηση. Έστω και με μεγάλη υστέρηση και με μια κοινωνία που δεν ασχολήθηκε ποτέ συστηματικά και σε βάθος με τέτοια προβλήματα, η Ελλάδα έδειξε να μην χάνει το τραίνο ως προς το περιφερειακό και το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Δυστυχώς στα δύο χρόνια της κρίσης και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία του PSI και του δεύτερου μνημονίου, οι τροϊκανοί αποκόβουν την Ελλάδα από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σηκώνουν με τη συναίνεση της ντόπιας διαπλοκής τείχη προς τον έξω κόσμο. Ακόμα και οι ειδικές ζώνες εμπορίου / οικονομίας, δείχνουν να έχουν περισσότερα στοιχεία από το πρότυπο ζωνών που επιβλήθηκαν στην Κίνα στα μέσα του 19ου αιώνα, μετά τον πόλεμο του Οπίου, παρά με εκείνες που προώθησε ο Τενγκ Σιάο Πινκ στην εποχή των 4 μεταρρυθμίσεων (1978). Με τις πρώτες η Κίνα υποτάχτηκε πλήρως στους αποικιοκράτες (και στη Γερμανία) και αποκόπηκε από την πορεία της διεθνοποίησης (από το μεταίχμιο του 19ου προς τον 20ο αιώνα). Με τις δεύτερες η Κίνα μπόρεσε να καβαλήσει το κύμα της παγκοσμιοποίησης (20ο προς 21ο αιώνα).Για να ανατραπεί αυτή η πορεία, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια ενεργητική δημοκρατική εξωτερική πολιτική (όπως δείχνω και στο ομώνυμο βιβλίο – εκδόσεις Καστανιώτη). Αναδιάρθρωση του ίδιου του Υπουργείου Εξωτερικών και των αρμόδιων διευθύνσεων σε όλο το ελληνικό δημόσιο. Διαμόρφωση συγκροτημένου και συνεκτικού σχεδίου αξιοποίησης των δυνατοτήτων που υπάρχουν στον νέο κόσμο που αναδύεται, αξιοποίηση των αντιθέσεων δύσης – αναδυόμενων κρατών, ειδίκευση εντός της ΕΕ σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ανίκανο – αλλαγή του
Στο πρόσφατο βιβλίο μου «Πολιτική Σωτηρίας» (Λιβάνης) υποστηρίζω τη θέση ότι η μη έξοδος της Ελλάδας από την κρίση συνδέεται με την ανικανότητα και τον ραγιαδισμό ισχυρών μερίδων του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος καθώς και των στενών συμφερόντων που αυτό εκπροσωπεί και από τα οποία εξαρτάται με πολλαπλές δεσμεύσεις και ελέγχους.
Ο χειρισμός του Μνημονίου «2» το απέδειξε για άλλη μια φορά. Οι κυβερνώντες κατάπιαν κάθε προσβολή. Κάθε υποβάθμιση του ρόλου τους. Και το κυριότεροσυναίνεσαν στην πλήρη παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους και στην εποπτεία ξένων κέντρων. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε η θέση μου ότι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στα μεγάλα προβλήματα του ‘09, αυτοί που τα μετέτρεψαν σε εθνική καταστροφή το 2009-11 και όλοι μαζί μας οδηγούν σήμερα σε ολοκαύτωμα δεν μπορεί να δώσουν λύσεις. Ότι είναι μέρος του προβλήματος, στο πεδίο της πολιτικής το ίδιο το πρόβλημα.
Ακόμα και τις ύστατες ώρες, στα μέσα της εβδομάδας, που το ζήτημα ήταν πλήρης παράδοση ή αντίσταση, επέλεξαν τα επικοινωνιακά παιχνίδια παραδομένοι στο ίδιο το σύστημα, χωρίς παρρησία και κοινωνικό κουράγιο. Διαπραγμάτευση με την τρόικα ουσιαστικά δεν έγινε. Έγινε ανάμεσα στον πρωθυπουργό Παπαδήμο και Βενιζέλο από τη μια και την ΝΔ και το ΛΑΟΣ από την άλλη. Βάση της διαπραγμάτευσής τους ήταν η αποδοχή των θεμελιακών θέσεων της τρόικας και η προσπάθεια λογιστικής λύσης προβλημάτων που συνδέονται με τη δημόσια εικόνα τους. Μόνο μεταξύ τους τσακώθηκαν οι συγκυβερνώντες. Δεν άρθρωσαν λόγο, σχέδιο, εναλλακτικές προτάσεις και αντίσταση προς τις εντολές των ξένων. Αποδέχτηκαν εξαρχής ότι το κύριο είναι η διασφάλιση των δανείων τρίτων και όχι η επιβίωση της χώρας.
Όμως ούτε τα συνδικάτα στάθηκαν αυτά τα χρόνια στο ύψος των περιστάσεων. Ένα κομμάτι από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες περισσότερο ασχολείται να μας πείσει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι το σπίτι τους», ναι αυτό το ΠΑΣΟΚ που ως κυβέρνησή έκανε κουρέλια τα δικαιώματα των εργαζομένων και υποβάθμισε όσο ποτέ άλλοτε την αξία της εργατικής δύναμης. Αυτό το ΠΑΣΟΚ που συνέτριψε τους μη προνομιούχους μικρομεσαίους.
Είναι κατά συνέπεια επείγον, να αλλάξει ρώτα ο τόπος. Με άλλη πολιτική ηγεσία στο αντιπροσωπευτικό της σύστημα, με ουσιαστικές αλλαγές προσωπικού και αντίληψης στο συνδικαλιστικό κίνημα, καθώς και με εμπλουτισμό της ελληνικής δημοκρατίας με εργαλεία,δομές, μεθόδους άμεσης δημοκρατίας, οφείλουμε να θέσουμε στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, να διατυπώσουμε εναλλακτικές στρατηγικές και να επιλέξουμε. Ως γνωστόν έχω διατυπώσει δημόσια μία τέτοια.
Ο κοινωνικός συσχετισμός πρέπει να αλλάξει. Όλοι όσοι επιθυμούμε να υπερασπιστούμε αυτή τη χώρα, το μέλλον των πολιτών της και τα δικαιώματα της νέας γενιάς καθώς και όλων μας, οφείλουμε να αποκαλύψουμε το γεγονός ότι σημαντική πηγή αυτής της κρίσης είναι η άνιση κατανομή εισοδήματος. Αυτή, όχι μόνο είναι άδικη και αντικοινωνική, αλλά και αντιπαραγωγική.
Ιστορικά, τα μεγάλα εισοδήματα αποσύρουν τμήμα τους από τη ζήτηση σε στιγμές ύφεσης, ενώ τα μικρά ρίχνουν στη ζήτηση ότι έχουν και δεν έχουν.
Οφείλουμε άμεσα να αποδείξουμε και εξηγήσουμε στον λαό και στους πολίτες ότι μέσα στην κρίση κάποιοι βγάζουν τεράστιες περιουσίες. Ότι δεν χάνουμε όλοι και μάλιστα εξίσου. Η πιο απλή απόδειξη είναι το γεγονός ότι η χώρα έχει πτώση 17% του ΑΕ, όταν τα εισοδήματα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των μισθωτών και συνταξιούχων έχουν πέσει πάνω από 40%. Αυτή η διαφορά, ανάμεσα στην πτώση εισοδήματος για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, σχεδόν το 95%, κατά 40% ενώ η πτώση της οικονομίας συνολικά είναι 17%, σημαίνει ότι κάποιοι στο υπόλοιπο 5% καρπώνονται επί 19 φορές τη διαφορά που ανέρχεται σε 23%!
Με όλες τις δυνάμεις μας, πρέπει να επιβάλλουμε αναπροσανατολισμό της οικονομίας για την έξοδο από την κρίση.
Μια πολιτική ανάπτυξης συνοδευόμενη με κλαδικές και περιφερειακές πολιτικές.
Δημόσιες επενδύσεις και ενίσχυση της παιδεία και έρευνας κόντρα σε όσα κάνει η τρόικα με την ντόπια διαπλοκή.
Με σκληρά μέτρα ενάντια στην φοροδιαφυγή, την φοροκλοπή, την εισφοροκλοπή και διαφυγή.
Ενάντια στα καρτέλ.
Καταπολέμησης της ανόδου των τιμών στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης, στα υπερκέρδη των μεσαζόντων και στην παραοικονομία, στις πολιτικές περαίωσης, στα κρατικά δώρα προς επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, όπως αυτά προς τράπεζες και τραπεζίτες.
Να πάρουμε πίσω τα κλοπιμαία από αυτούς που μας έφεραν στην κρίση και κερδίζουν από αυτή.
Για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει επειγόντως να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στη χώρα. Να αποκτήσουν αυτοσυνείδηση και αυτοπεποίθηση οι πολίτες, να διαμορφώσουν πρόγραμμα ελπίδας και να κόψουν τις μαυρίλες της προπαγάνδας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου