Συναισθήματα.....

Γράφει η Σίλια Τερζή

Συναισθήματα...εμφανίζονται πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Εισβάλλουν ξαφνικά στη ζωή σου για να σε αναστατώσουν τη στιγμή που νομίζεις ότι τα έχεις όλα σε μια σειρά. Στη δουλειά σου, όταν έχεις καταναλώσει ώρες για μια υπόθεση και ο διευθυντής σου σου λέει απλά ότι δεν ήταν αρκετή η προσπάθεια, στις εξετάσεις, όταν έχεις διαβάσει ατελείωτες ώρες και είσαι σίγουρος και ξαφνικά πέφτει το πιο περίεργο θέμα, στη σχέση σου..... όταν νομίζεις ότι όλα είναι καλά και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να υστεριάζει για το πιο απλό θέμα και να τα κάνει άνω κάτω.

Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ελέγξεις τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια σου, ούτε αυτή τη φωνή που θέλει να ρωτήσει ''γιατί?''.

Κάποιοι λένε ότι χωρίς συναισθήματα θα ήμασταν απλώς μηχανές. Όμως πόσες φορές μπορεί να αντέξει κάποιος αυτά τα απρόσμενα συμβάντα που σε αποσυντονίζουν εντελώς και κάνουν ακόμα και τον πιο συγκροτημένο άνθρωπο να λυγίσει σαν παιδάκι.

Όταν αφήνεις το σπίτι σου και ότι αγαπάς πίσω με σκοπό να ξεκινήσεις μια καινούρια ζωή και προσπάθεια υποτίθεται ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Το μυαλό είναι συγκροτημένο και αποφασισμένο και η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη σε αυτά που έχεις αποφασίσει να κάνεις. Και εκεί ξαφνικά από το πουθενά μια μικρή σπίθα αρκεί να σε βγάλει από το προγραμμά σου, να σου αλλάξει πορεία και αποφάσεις, να αμφιβάλλεις για το τι είναι σωστό και να αντιλαμβάνεσαι ότι όχι απλά δεν τα έχεις όλα υπό έλεγχο αλλά μακριά από τους ανθρώπους σου όλα μεγενθύνονται και μοιάζουν απροσπέραστα. Ενας καβγάς, μια αποτυχία, ένα χαμένο βράδυ.... Σε κάνουν να χάνεις την ψυχραιμία σου και το μόνοπου βλέπεις πια μπροστά είναι αδιέξοδο.

Είμαι στο Αμβούργο και κάθε πρωι που ξυπνάω έχω να αντιμετωπίσω καινούρια συναισθήματα. Έχω αφήσει τη λογική μου, κάπου ξεχασμένη.... Μάλλον στο αεροπλάνο όταν κατέβηκα ξέχασα να την παραλάβω. Έβαλα στόχους, έκανα πρόγραμμα.... Είχα σκοπό!!! Η ζωή όμως όπως έλεγε μια φίλη έχει πλάκα και δεν σε ρωτάει... Τώρα χρειάζομαι τη μανούλα μου να μου δίνει συμβουλές και συνταγές (που ποιος το περίμενε!!!), χρειάζομαι τον μπαμπά μου να μου χαράζει στρατηγικές και τον αδερφό μου να μου θυμίζει το πόσο ''οργισμένη'' ήμουν στην ηλικία του.... Άλλωστε γι αυτό έφυγα! Χρειάζομαι την Άννα να με παίρνει ξαφνικά τηλέφωνα και να μου θυμίζει το πόσο μαγαπάει, και τη Σοφία στο πόσο καλά περνούσαμε.... Και τον Ηρακλή να αναρωτιέται τι στα κομμάτια κάνς εδώ και γιατί δεν γυρίζω.

Χαμογελάω...

Είναι οι ανθρωποί μου που ευθύνονται για τα συναισθήματα.... Είναι οι καταστάσεις..... Είναι η ίδια η ζωή! Απλά έμαθα πολύ καλά πια ότι όσο αποφασισμένος και να είναι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν δεν αγαπάει, αν δεν χαμογελάει, αν δεν κλαίει.... και ότι όσο και αν προγραμματίζουμε στην άλλη γωνία περιμένει κάτι για να μας ανατρέψει τα σχέδια... Λέω να το αφήσω να συμβεί!!! Που ξέρεις....Εξάλλου, όλο λέω φοβάμαι και όμως... όλο κόντρα πηγαίνω! Κόντρα σε αυτή τη μοίρα που μου φωνάζει να κάτσω ήσυχη σε μια ζωούλα με μίζερους ανθρώπους. Και όταν τα ακούω αυτά ξέρεις τι σκέφτομαι...?

Μπορεί να είναι πολλά τα 200χιλιόμετρα για αυτή τη στροφη που έρχεται αλλά.... Για να δούμε!!!