Είναι καιρός να πούμε το μεγάλο «όχι» στην «εικονική πραγματικότητα» και το «ρεαλισμό» τους.
Γιατί πρέπει να δεχόμαστε, ως φυσιολογικό, να μας «προστατεύουν» μεγάλες «φιλελληνικές-εγγυήτριες» δυνάμεις από ιδρύσεως ελληνικού κράτους;
Μήπως γιατί η Ελλάδα, ως μικρή χώρα, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, έχοντας να αντιμετωπίσει εγχώριους και ξένους επίβουλους, που απειλούν τη δημοκρατία της; Είναι γνωστό ότι από την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης έως τις μέρες μας, διάφορες δυνάμεις έχουν αναλάβει κατά καιρούς την προστασία μας από πάσης φύσεως εσωτερικές («ληστοσυμμορίτες») και εξωτερικές («επεκτατική πολιτική Τουρκίας») «απειλές». Την περίοδο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ήταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία που μέσω των συνονόματων κομμάτων (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό) ποδηγετούσαν τη λαϊκή βούληση. Στα χρόνια της γερμανικής-ιταλικής Κατοχής και της Απελευθέρωσης, ήταν οι Άγγλοι επικυρίαρχοι. Στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου και του μετεμφυλιακού κράτους τους αντικατέστησαν «επάξια» οι ΗΠΑ. Γνωστός, εξάλλου, υπήρξε ο βρόμικος ρόλος της CIA στην επιβολή της χούντας. Μεταδικτατορικά ήταν η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Σήμερα, είναι η περιώνυμη τρόικα (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΕΚΤ) υπό την ηγεσία του Δ’ Ράιχ, που έχει αναλάβει κατά αποκλειστικότητα την «ελληνική διάσωση» από τον κατοπινό «εθνικό εχθρό» ονόματι δημόσιο χρέος. Η έλευση της τρόικας, την εποχή της κυριαρχίας του «φωστήρα του σοσιαλισμού» και πρώην πρωθυπουργού Τζέφρυ Παπανδρέου, σήμανε την αρχή του τέλους για κάθε δημοκρατική και φιλολαϊκή κατάκτηση της μεταπολίτευσης - και όχι μόνο. Το σύνολο των κατακτήσεων που είχε κερδίσει το εγχώριο εργατικό-λαϊκό κίνημα με μαζικούς ηρωικούς αγώνες, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, οδηγούνται σταδιακά στην γκιλοτίνα των μνημονίων και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.
Γιατί πρέπει να ανεχόμαστε να μας κυβερνάει ένας διορισμένος «έμπειρος τεχνοκράτης», τραπεζίτης πρωθυπουργός;
Mήπως γιατί οφείλουμε να σεβόμαστε την ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε από περισσότερους από 250 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου; Αλήθεια, έχουν αναρωτηθεί οι τηλε-παπαγάλοι των μεγάλων καναλιών, τι υπόληψη έχουν σήμερα όλοι αυτοί ως πρόσωπα και το ελληνικό Κοινοβούλιο ως θεσμός; Σχεδόν μηδενική. Πώς αλλιώς να εκληφθούν οι σφοδρές αποδοκιμασίες και οι προπηλακισμοί που εισπράττουν σε κάθε δημόσια αλλά και ιδιωτική τους εμφάνιση ανά την επικράτεια. Ευθέως και χωρίς περιστροφές, τον Παπαδήμο τον επέβαλε το διεθνές και εγχώριο χρηματιστικό κεφάλαιο, αποσκοπώντας στην προστασία της κερδοφορίας του με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά και ως πρόσωπο, ο Παπαδήμ(ι)ος, μόνο άγιος δε θεωρείται. Ελέγχεται για αλλοίωση στοιχείων την εποχή της εισόδου της χώρας στο ευρώ, όταν διατελούσε χρέη διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Περίοδο πρωθυπουργίας, για να μην ξεχνιόμαστε, του «φάρου του εκσυγχρονισμού» Κώστα Σημίτη, καλή του ώρα.
Γιατί πρέπει να συναινούμε σε μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. ως μοναδικής δύναμης «εθνικής ευθύνης και σωτηρίας»;
Μήπως γιατί αυτά τα δύο κόμματα, που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 38 χρόνια, απέδειξαν ότι έχουν το know how; Κάθε άλλο, μέρα με τη μέρα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Τα, πρώην μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. εγκαθίδρυσαν την εξουσία τους πάνω σε θεμέλια, όχι κοινωνικής προόδου και βιώσιμης ανάπτυξης αλλά πάνω σε πελατειακές-εκλογικίστικες λογικές και σε ανίερες συμμαχίες με μερίδες της οικονομικής ελίτ. Δύο κόμματα εξουσίας, που για χρόνια σφετερίστηκαν τη λαϊκή συναίνεση λεηλατώντας τα δημόσια ταμεία, καταλύοντας το κράτος πρόνοιας και επιδεινώνοντας σταδιακά τις συνθήκες διαβίωσης για εργαζομένους και λαϊκά στρώματα. Συγκεκριμένα, η παρούσα συγκυβέρνηση θέσπισε εκτρωματικούς νόμους, βάση των οποίων ο βασικός μισθός περικόπτεται κατά 22%, ήτοι 489 ευρώ καθαρά και το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε επίδομα εξαθλίωσης, ήτοι 358 ευρώ και έπονται οι μειώσεις των συντάξεων σε εξευτελιστικά, πραγματικά, νούμερα. Ο ελληνικός λαός, όμως, τους γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση εμφανίζει τους πολίτες να απορρίπτουν σε ποσοστό 90% τις πολιτικές της κυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Επιπλέον, η αποχώρηση 43 βουλευτών, των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, απόρροια της δυναμικής που έχει αναπτύξει το λαϊκό κίνημα, επιβεβαιώνει πανηγυρικά την τάχιστη αποσάθρωση και παρακμή τους. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι αυτή η κυβέρνηση μόνο «εθνικής ευθύνης και σωτηρίας» δεν είναι. Μάλλον πρόκειται για κυβέρνηση εθνικών κρετίνων και πολιτικάντηδων β’ διαλογής, χωρίς ίχνος πολιτικής και προσωπικής αιδούς. Tα σημάδια σήψης του πολιτικού συστήματος στη νέα μνημονιακή φάση που περνάμε είναι αναντίρρητα και πρωτόγνωρα για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα.
Γιατί πρέπει να υπομείνουμε τις «αναγκαίες περικοπές», τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και τη «δημοσιονομική πειθαρχία» ως κάτι «αναπόφευκτο», προκειμένου «να σωθεί η χώρα και να μην χρεοκοπήσει με ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλους μας»;
Μήπως γιατί έχουμε ήδη χρεοκοπήσει σε όλους τους τομείς; Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, πολιτισμός, ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται όχι απλά σε κρίση αλλά σε προχωρημένη αποσύνθεση. Ένα εκατομμύριο και παραπάνω άνεργοι φυτοζωούν. Οι μισθοί πείνας και οι συντάξεις ελεημοσύνης συνεχώς συρρικνώνονται. Οι ελαστικές-εκβιαστικές σχέσεις εργασίας αναβαθμίζονται πλέον σε κανόνα. Δεκάδες χιλιάδες άστεγοι που θυμίζουν ανθρώπινα ερείπια κατακλύζουν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Νοικοκυριά που βγάζουν στο σφυρί το βιος τους. Άνθρωποι οι οποίοι μέχρι χθες θεωρούνταν μικροαστοί, ξεπουλάνε αυτοκίνητα, χρυσαφικά και λοιπά τιμαλφή σε… τιμή ευκαιρίας για να επιβιώσουν. Τα ενεχυροδανειστήρια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, επιτελώντας «κοινωνικό έργο» ανάλογο μ’ εκείνο των μαυραγοριτών στα χρόνια της Κατοχής. Χωρίς υπερβολή, δικαιούμαστε να λέμε ότι οι συνθήκες διαβίωσης, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, θυμίζουν όλο και περισσότερο Τρίτο Κόσμο. Μέσα σ’ όλα αυτά, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες «εξαϋλώνονται με ταχύτητα φωτός». Οι κρατούντες επιδιώκουν να ημι-καταργήσουν μέχρι και τις συγκεντρώσεις. Θα γίνονται σε ένα ρεύμα κυκλοφορίας, εκτός και αν τις συγκαλούν οι παγκοίνως ξεφωνημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτή είναι η ζοφερή, πλην ανομολόγητη πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε καθημερινά. Ας είναι καλά τα εκμαυλισμένα ΜΜΕ, που με σημαιοφόρο τους το «χαζοκούτι», διαστρεβλώνουν αφειδώλευτα και με περισσή μαεστρία την αλήθεια. Αν και ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου, ειδικά το πιο μορφωμένο και νεανικό, έχει ανακαλύψει προ πολλού τον παραμορφωτικό και ιδιοτελή ρόλο της τηλεόρασης, για ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι, το πιο απαίδευτο και συντηρητικό, εξακολουθεί να κατέχει ρόλο «διαφωτιστή,» χειραγωγώντας ασύστολα τις συνειδήσεις του.
Γιατί, σε τελική ανάλυση, πρέπει να επιλέξουμε σιωπή από φωνή, μοιρολατρία από αγώνα και επιβίωση από ζωή;
Μήπως γιατί προσδοκάμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν χωρίς φωνές, αγώνες και πάθος για ζωή; Σίγουρα όχι. Ζούμε σε μια κοινωνία που τείνει να απολέσει κάθε κοινωνική συνοχή και κάθε δικαίωμα στο όνειρο, σε μια κοινωνία που συνεχώς εξατομικεύεται σε επίπεδο εργασίας, Παιδείας, Υγείας, ασφάλισης αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία τα ποσοστά ψυχικών ασθενειών όπως: άγχος, κατάθλιψη, πανικός έχουν σημειώσει αλματώδη αύξηση τα τελευταία 2,5 χρόνια, δηλαδή, τα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας. Το γιατρικό στην «εθνική κατάθλιψη» είναι ένα και λέγεται κοινωνική-συλλογική συνείδηση. Αιτούμενο, μια σύγχρονη πολιτικοποίηση στη βάση των τωρινών προβλημάτων, που θα παραπέμπει στην αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την οργάνωση, την ενότητα και τον αγώνα. Μία πολιτικοποίηση που ήδη έχει αρχίσει να αναδύεται από κάθε κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας. Για την ανατροπή όλων αυτών που μας έφεραν ως εδώ, πληγώνοντάς μας κάθε μέρα που περνά όλο και πιο βαθιά, στιγματίζοντας ανεξίτηλα τις ζωές μας.
Είναι καιρός να πούμε το μεγάλο «όχι» στην «εικονική πραγματικότητα» και το «ρεαλισμό» τους. Όχι σε όλα αυτά που μας πλασάρουνε καθημερινά ως δήθεν μονόδρομους. Όχι σε κάθε μύθο με τον οποίο μας ανέθρεψαν και μας έκαναν να συμφωνούμε άκριτα και μηχανιστικά, με την ίδια ευκολία που συμφωνούμε για την εγκυρότητα ενός φυσικού φαινομένου. Όχι στους ατομικούς δρόμους της ανταγωνιστικής τους κοινωνίας. Ναι σε συλλογικούς, πρωτοφανέρωτους, ανατρεπτικούς δρόμους για κοινωνική αλλαγή και εθνική προκοπή. Είναι βέβαιο ότι όταν η δύναμη της θέλησης του λαού θα υπερνικά, όλο και πιο σταθερά, όλο και πιο συνειδητά, τη δύναμη της συνήθειας, τότε το «πλοίο της χειραφέτησης» θ’ ανοίγει διάπλατα πανιά… Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε αρμενίσει ακόμα!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου