Άμεση έξοδος από την Ε.Ε. ή βαρβαρότητα

Του Γιώργου Ρούση, καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Απέναντι στην έξοδο ή μη της Ελλάδας από την Ε.Ε., οι βασι­κές συνιστώσες της Αριστεράς έχουν κατά βάση τις ακόλουθες γενι­κές τοποθετήσεις:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της εξόδου από την Ε.Ε. και υποστηρίζει ότι παρα­μένοντας μέσα σε αυτήν, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα θεωρεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελ­λάδας, σε συνεργασία με αντίστοιχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, μπορεί να μετα­τρέψουν εκ των έσω την Ε.Ε. σε Ευρώ­πη των λαών.

Το ΚΚΕ σε αντίθεση με όσα προβλέ­πει το ίδιο το πρόγραμμά του, ναι μεν είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., την παραπέμπει όμως στον σοσιαλισμό.

Σε αντίθεση με αυτές τις τοποθετή­σεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει ως άμεσο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την ευρωζώνη, αλλά και από την Ε.Ε.

Και αυτό διότι:

♦ Δεν ξεχνά ότι η Ε.Ε. αποτελεί θεμε­λιακή συνιστώσα της τρόικας που μας καταδυναστεύει και μας έχει περάσει τη θηλιά στον λαιμό.

♦ Θεωρεί ότι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός, όπως η Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί από τα μέσα σε λαϊκό.

♦  Εκτιμά ότι στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Γερμα­νία θα θυσιάσει το πιόνι της Ελλάδας, όπως και άλλα, εντάσσοντάς τα σε μια ελεγχόμενη από αυτήν κινεζοποιημένη ζώνη της Ε.Ε.

♦  Υποστηρίζει ότι η σημερινή διάλυ­ση του παραγωγικού ιστού της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συμμε­τοχή της στην Ε.Ε., η οποία μεθοδευμέ­να την οδήγησε στη σημερινή παραγω­γική κατάντια και στην εξάρτηση από το εξωτερικό.

♦  Μπορεί, όπως καθ’ υπερβολή προ­έβλεπε ο Ντελόρ τη δεκαετία του ’80, να μην είναι το 80% των νόμων που αντί από τα εθνικά κοινοβούλια λαμβά­νονται παντελώς αντιδημοκρατικά από ευρωπαϊκά κέντρα, είναι πάντως ένα σημαντικό ποσοστό τους, που μάλιστα αφορά στους πλέον κρίσιμους τομείς.

Πέραν όμως από αυτές τις γενικές αντι-Ε.Ε. τοποθετήσεις, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός λόγος για άμεση απο­χώρηση από την Ε.Ε.: Η υλοποίηση των επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμί­σεων, που στον έναν ή τον άλλο βαθμό περιλαμβάνονται στα προγράμματα των σχηματισμών της αριστεράς, καθίσταται απαγορευτικό να υλοποιηθούν όσο η χώρα παραμένει δέσμια της Ε.Ε. Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω ορι­σμένες από αυτές.

♦ Έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, ο οποίος είναι απαραίτητος για να δο­θεί τέλος στην πολύμορφη φυγή τους. Αυτός είναι απαγορευτικός στα πλαίσια της Ε.Ε. διότι μια από τις τέσσερις βασι­κές της αρχές είναι η ελεύθερη διακί­νηση του κεφαλαίου (Άρθρο 63).

♦ Προστατευτικά μέτρα έτσι ώστε για παράδειγμα να έχουν τα supermarket αντί βελγικές και πολωνικές ντομάτες, ή αιγυπτιακές πατάτες, αντίστοιχα ελ­ληνικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι δυνα­τόν, διότι με βάση την ελεύθερη κίνη­ση αγαθών, όχι μόνον απαγορεύονται οι δασμοί, αλλά όταν αυτοί υπάρχουν για τρίτες χώρες, καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη βάση πρό­τασης της Κομισιόν (άρθρα 28 - 37). Επίσης απαγορεύονται και οι ποσοτικοί περιορισμοί στις εισαγωγές και εξα­γωγές, ενώ η πλήρης εναρμόνιση της εμπορικής πολιτικής με τον ΠΟΕ σημαίνει μια ευρύτερη απαγόρευση περιο­ρισμών ακόμη και για προϊόντα χωρών όπως η Κίνα.

♦ Ενίσχυση από το κράτος δημοσίων ή και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυ­τή, πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, απαγορεύεται διότι θεωρείται ότι νοθεύ­ει τον ανταγωνισμό, δια της ευνοϊκής μεταχείρισης αυτών των επιχειρήσεων (άρθρο 107). Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στις προμήθειες κρατικών προϊ­όντων, που δεν μπορούν να ευνοούν εγ­χώριες έναντι ευρωπαϊκών επιχειρήσε­ων. Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης της Ε.Ε. στην τροποποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, με βάση το Σύμφωνο σταθερότητας, μπορεί να περιορίσει τις δαπάνες για δημόσια σχολεία, πανεπι­στήμια ή νοσοκομεία κ.λπ.

♦ Εθνικοποιήσεις. Πέρα από το άρθρο 119, πάμπολλες ευρωπαϊκές διατάξεις, πέρα του ότι απαγορεύουν το κρατικό μονοπώλιο, θεσπίζουν την «απελευθέ­ρωση» όλο και περισσότερων τομέων της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνί­ες, η ενέργεια, πιο πρόσφατα οι σιδη­ρόδρομοι και σύντομα το νερό, όπου το κράτος δεν μπορεί πια παρά στην κα­λύτερη περίπτωση να είναι ένας απλός μέτοχος. Μάλιστα με βάση την οδηγία Μπολκεστάιν, πέρα από τα διάφορα επαγγέλματα, «απελευθερώνονται» τομείς όπως η παιδεία, και γι’ αυτό επι­διώκεται η πάση θυσία – συντάγματος συμπεριλαμβανομένου – νομιμοποίη­ση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

♦ Αντιμετώπιση μεταναστευτικού. Η Συνθήκη του Δουβλίνου απαγορεύει τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες για να μεταβούν στη χώρα της επιλογής τους, και έτσι μας υποχρεώνει να τους φυλακίζουμε, στην κυριολεξία, στην Ελλάδα.

Αλλά και όσον αφορά στην εξέλιξη των μισθών, τον χρόνο συνταξιοδότη­σης, τις εργασιακές σχέσεις… η Ε.Ε. αντί βήματα προς τα μπρος, όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε, με δοσμέ­νο το σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επιβάλ­λει ραγδαία πισωδρόμηση. Ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας περιορίζεται ασφυκτικά, μια και ο «καταχρηστικός» χαρακτήρας μιας απεργίας, πέραν των άλλων, θα εξαρτάται πια με βάση την πρόταση για τον Κανονισμό Μόντι ΙΙ, και από το κατά πόσο αυτή, παρεμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, ή με άλλα λόγια την κερδοφορία του μο­νοπωλιακού κεφαλαίου!!!

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται σαφές ότι η ρήξη με την Ε.Ε., σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που και αυτοί δίχως καμιά εξαίρεση εί­ναι θύματα της πολιτικής της Ε.Ε., είναι αναγκαία όχι μόνο για την επίτευξη του πιο επίκαιρου από ποτέ στόχου της οι­κοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστι­κών Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά και για την άμεση αντιμετώπιση της βαρ­βαρότητας.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με την πο­λύτιμη συμβολή του Γιώργου Βασάλου. Βλέπε του ίδιου «Αριστερή πο­λιτική; Μόνον εκτός Ε.Ε.» στο «Πριν», 27/5/2012, σελ.6-7.