Περπατούσα Αφηρημένος

Περπατούσα αφηρημένος και δεν είδα το φανάρι έλεγε η Βιτάλη και ακούγοντας το τυχαία εχτές στο αμάξι, μου φάνηκε τόσο επίκαιρο και εύστοχο για την κατάντια που βιώνουμε αυτή την περίοδο. Έτσι και εμείς όπως η Ελένη, περπατούσαμε τόσο καιρό αφηρημένοι, σαν ζόμπι στο διάβα των χρόνων που ούτε καν είδαμε τι μας έστηναν οι Εθνοσωτήρες μας. Μάλιστα όλο αυτό αν το συνδυάσω και με μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα με εκπροσώπους μεγαλύτερων γενεών, είναι να με πιάνει απελπισία και να τρέχω για φούντο. Κι όμως ναι υπάρχουν άτομα άνω τον 50 που ακόμα πιστεύουν σε αυτό το πολιτικό σύστημα;;;; Ναι στο ίδιο πολιτικό σύστημα που για τρεις δεκαετίες μας κοίμιζε στην αγκαλιά του και μας ετοίμαζε την ταφόπλακα…… Μα ναι στο ίδιο πολιτικό σύστημα που επί 7 ημέρες βάλθηκε να μας αποδείξει ποιος πολιτικός άνδρας είναι ο μεγαλύτερος κωλοτούμπας στην ιστορία…. Ναι μερικοί ακόμα λένε, μα δεν μπορεί αυτοί θα μας σώσουν. Αναρωτιέμαι ποια συνταγή, ποια πρακτική χρησιμοποίησαν και μας έκαναν τόσο άβουλους, τόσο μικρούς και τόσο αδρανείς. Αναρωτιέμαι τι παραπάνω πρέπει να πάθει ένας μεσήλικας συνταξιούχος που του έχουν πετσοκόψει την σύνταξη και έχει δύο παιδιά άνεργα να κρεμάνε πτυχία στους τοίχους, για να ξυπνήσει και να δει τα αυτονόητα.

Και αφού εκφράζω την άποψη μου ότι οι 255 που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που δεν εξέλεξε ο ίδιος ο Λαός (και όχι Λάος φτου φτου φτου), ότι είναι προδότες, ακούω τον κορυφαίο χαρακτηρισμό προς το πρόσωπο μου, ότι είμαι φανατικός συνδυασμένο και από την μέγιστη συμβουλή να μην είμαι τόσο ευκολόπιστος σε όσα βλέπω και ακούω. Μοιραία λοιπόν, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, αναρωτήθηκα…… Ένας άνθρωπος όπου 30 χρόνια ψηφίζει (και συνεπώς πιστεύει) τους ίδιους και τους ίδιους που με τις πράξεις τους μας οδήγησαν στο σημείο μηδέν, αυτός λοιπόν ο άνθρωπος με συμβουλεύει να μην είμαι ευκολόπιστος. Μου φάνηκε τόσο αστεία (όχι γελοία) η συμβουλή αυτή που αυθόρμητα ξέσπασα σε γέλια, φέρνοντας σε αμηχανία τον συνομιλητή μου. Μετά από λίγο όμως πάγωσα…. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πόσο γερές ρίζες έχει αυτό το σύστημα. Πόσο καλοσχεδιασμένο και αψεγάδιαστο είναι που δεν μπορείς καν να αντιδράσεις. Και εκεί επήλθε η απελπισία (στιγμιαία μεν, μοιραία δε).

Γιατί αν μετά από τόσα άδικα μέτρα, τόσες άστοχες και κακές πολιτικές, τέτοια εν ψυχρώ κοροϊδία, ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Κατανοώ πως οι μεγαλύτεροι που έζησαν σε άλλες εποχές, με λιγότερη μάθηση, λιγότερη ενημέρωση και σκληραγωγήθηκαν από νωρίς, παλεύοντας να καλύψουν βιοποριστικές ανάγκες τους, είναι δύσκολο να αλλάξουν τρόπο σκέψης. Δεν είχα ιδέα όμως ότι αυτό θα ήταν και ακατόρθωτο……. Ας μας λυπηθεί ο Θεός, να λυπηθούμε τις ζωές μας, αλλά και των επόμενων γενεών....μπας και ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ.

Γιώργος Σταυρίδης