Η κατάρρευση και η αποσύνθεση των μέχρι πρότινος κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων έρχονται ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της πολιτικής του μνημονίου, των αδιεξόδων που γεννά και ασφαλώς της λαϊκής κατακραυγής απέναντι σε αυτήν την πολιτική. Για πρώτη φόρα έπειτα από δεκαετίες μεγάλα τμήματα της κοινωνίας χειραφετούνται πολιτικά, διεκδικούν μια νέα σχέση με την πολιτική και επαναπροσδιορίζονται στη βάση των κοινωνικών τους συμφερόντων. Το δικομματικό σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί καθώς διαλύονται οι κοινωνικές συμμαχίες που το στήριζαν και αδυνατεί να διαμορφώσει νέες συναινέσεις.
Παρά τα απίστευτα εκβιαστικά διλήμματα, την προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινωνίας και την προσπάθεια χειραγώγησής της, η έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης των κυβερνώντων έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το αίτημα της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία δεν μπορεί να παρακαμφθεί, ενώ ταυτόχρονα το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών μπορεί να αποτελέσει το πιο αποφασιστικό χτύπημα για την πολιτική του μνημονίου και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Ο αυταρχισμός και η καταστολή καθώς και η προσπάθεια ακύρωσης της δημοκρατίας αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της πιο ακραίας σκληρής ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, της πολιτικής του μνημονίου. Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, ακόμη και των πιο τυπικών στοιχειωδών χαρακτηριστικών της, αποκτά εξαιρετική σημασία. Η Αριστερά καθίσταται για άλλη μια φορά εκείνη η δύναμη που καλείται να υπερασπισθεί την εργασία, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια αγαθά, τις ελευθερίες, τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ταυτόχρονα η Αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ιστορική δυνατότητα, να αποτελέσει τον κορμό ενός νέου συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα υπερβεί τον νεοφιλελευθερισμό και θα διατυπώσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, συνεκτικό, τολμηρό, ανατρεπτικό και ελπιδοφόρο. Δεν μπορεί σε αυτή την προσπάθειά της να μην στηρίζεται στον ζωντανό λαϊκό παράγοντα και στα κινήματα. Έχουμε συνείδηση πως αυτή η προσπάθεια δεν αφορά μόνο τις δυνάμεις του κόσμου της εργασίας της πατρίδας μας, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών. Άλλωστε απέναντι στη δομική κρίση του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου μοντέλου απαιτούνται προτάσεις που δεν θα χαρακτηρίζονται από μια λογική εθνικής αναδίπλωσης, αλλά προτάσεις που θα συνδέουν τον εγχώριο αγώνα με τον υπερεθνικό. Κάτι τέτοιο στις σημερινές συνθήκες μεταφράζεται σε έναν αγώνα για βαθιές δομικές αλλαγές στην Ευρώπη που θα παρακάμπτουν τις αγορές και θα ανατρέπουν την τραπεζοκρατία και τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας μπορεί να τροφοδοτήσει ένα ντόμινο κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών συνολικά στην Ευρώπη.
Το ερώτημα που θέτει τελικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας προς την Αριστερά είναι σαφές. Θα εξακολουθήσει στη στρατηγική της περιχαράκωσης, της παραπομπής της προσπάθειας για αλλαγές σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, ή θα αναζητήσει τώρα λύσεις και μέτρα που θα ανοίγουν τον δρόμο για την υπέρβαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου; Θα θέσει ως προτεραιότητα την αναμόρφωση του χώρου της κεντροαριστεράς ή θα αναζητήσει τους όρους για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής; Είναι σαφές πως τα ερωτήματα απευθύνονται στις ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη η απάντηση και η ανάγκη διαμόρφωσης ενός ενωτικού, πλατιού αντιμνημονιακού - αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Η Αριστερά δεν διεκδικεί την επιβεβαίωσή της μέσα από την ισοπέδωση της κοινωνίας, αλλά αγωνίζεται για την αποτροπή της ολοκληρωτικής καταστροφής ανοίγοντας δρόμους για μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου